Jak powstrzymać napór banderowców na Polskę?

Poprzedni tekst poświęciłem planom nacjonalistów ukraińskich, przewidującym likwidację państwa polskiego. Jaka może być w tej sytuacji recepta polityczna dla Polski? Sięgam po nr 9 Najwyższego Czasu.

Mój ulubiony publicysta Adam Wielomski podkreśla nieoczekiwaną współpracę PO i PiS „prześcigających się w radykalizmie poparcia dla banderowców na kijowskim Majdanie”. Postawę polityków PiS uznaje za wewnętrznie logiczną i spójną. Po pierwsze – PiS popiera neokonserwatywną politykę USA stworzenia w Europie Środkowo-Wschodniej antyrosyjskiego bloku państw, opartego o Polskę i Ukrainę. Po drugie – PiS jest partią propaństwową, gdy sam jest u władzy, zaś w przeciwnym razie - totalnie opozycyjno-rewolucyjną. Politykę Tuska ocenia natomiast jako naiwną – w oczach opozycji nie różni się on od Janukowycza, nastroje rewolucyjne mogą rozprzestrzenić się także na Polskę.

Janusz Korwin-Mikke w artykule o znamiennym tytule „Okrążają nas... na własne życzenie” podkreśla, że „Ukraińcy zagrożeni z jednej strony przez Polaków, z drugiej przez Rosjan, a na południu mający ongiś Turków – o pomoc zwracali się zawsze do Niemiec. I Niemcy im tej pomocy udzielali – niezależnie od tego, czy było to Cesarstwo, czy Republika Weimarska, czy III Rzesza, czy obecnie RFN.” Formułuje proste prawo geopolityki – „ Mój sąsiad – jeżeli nie jestem z nim w ścisłym sojuszu – staje się moim wrogiem. Sąsiad mojego sąsiada staje się moim przyjacielem”.  Krytykuje politykę sanacji czy braci  Kaczyńskich – „Teorię Dwóch Wrogów”, która doprowadziła do katastrofy w 1939. Za szkodliwe uważa wspieranie obecnej opozycji na Ukrainie, która ściśle współpracuje z Niemcami. Za optymalne rozwiązanie uznaje stworzenie bloku polsko-ukraińsko-białoruskiego opartego o sojusz z Chinami, plan B – przeorientowanie polityki polskiej na prorosyjską i plan C – pozostanie wasalem Niemiec.

Stanisław Michalkiewicz przytacza informację, że ukraińscy aktywiści obficie finansowani są przez CIA, zaś „Nasza młoda demokracja nadal będzie musiała miotać się nieprzytomnie między Donaldem Tuskiem a Jarosławem Kaczyńskim, być może nawet do kolejnego rozbioru Polski. Tymczasem gdyby tak CIA , podobnie jak na Ukrainie, sypnęła te 20 milionów dolarów tygodniowo, to i w naszym nieszczęśliwym kraju zaraz znalazłoby się mnóstwo płomiennych obrońców demokracji, którzy tego całego premiera Tuska, a nawet pana prezydenta Komorowskiego w try miga wywieźliby na taczkach albo bezterminowo zamknęli w Gostyninie „w charakterze osób stwarzających zagrożenie””.

Diagnoza mistrza Michalkiewicza jak zwykle poraża beznadziejnością i tragizmem. Jesteśmy otoczeni przez śmiertelnych wrogów Niemcy i Rosję, knują przeciwko nam środowiska żydowskie wspierane przez USA, rządzi razwiedka, która jest na służbie naszych wrogów, nieuchronnie zmierzamy do rozbiorów.

Wielomski jest przeciwnikiem koncepcji politycznych PiS, ale trudno mu sympatyzować z tandetną i naiwną polityką PO.

Ciekawe, ale wewnętrznie sprzeczne wydają mi się rozważania Korwina-Mikke. Zgadzam się z nim, że fundamentem do rozważań o polskiej polityce zagranicznej powinna być katastrofa 1939. Dodałbym, że także rozbiory. Koncepcja „Dwóch Wrogów” kończy się klęską. Do niedawna sam byłem zwolennikiem koncepcji bloku państw Europy Środkowej wspartego przez USA, ale fakty są nieubłagane. USA pod rządami Obamy  w spektakularny sposób wycofały realne wsparcie dla sojuszników w Europie Środkowej. Doszedłem do wniosku, że USA nigdy nie traktowały nas poważnie i nie ma sensu na to liczyć. Jeszcze bardziej egzotyczna i kuriozalna jest koncepcja oparcia sojuszu o Chiny. Dziś widać co się dzieje, kiedy Rosja wstrzymała import wieprzowiny. Dramat tysięcy rolników i ich świń, codziennie kilkanaście milionów euro strat, protesty. Współpracy politycznej nie można oderwać od ekonomicznej. Głównych partnerów ekonomicznych mamy tuż obok i tego żadnym cudem nie uda się zmienić. Dlatego „optymalne” rozwiązanie JKM uważam za nierealne – w praktyce jest odmianą teorii „Dwóch Wrogów”. Sensowne według mnie są jego warianty B i C.

Sojusz z Rosją obecnie nie jest możliwy z powodu jej wielkomocarstwowej polityki, braku szacunku, szantażu i przemocy wobec słabszych sąsiadów. Nie powinniśmy jednak tej opcji w przyszłości wykluczyć i pracować nad poprawą wzajemnych relacji. Na dziś pozostaje ścisła współpraca z Niemcami w ramach UE. Kraj o takim potencjale jak Polska nie może marzyć o pełnej suwerenności. Takie marzenia to mrzonki. Wymachiwanie szabelką i budowanie wrogości wobec obu sąsiednich mocarstw skończyłoby się kolejną katastrofą typu rozbiory lub klęska w 1939.

Wymachiwanie szabelką jest żałosne w sytuacji, gdy i tak nasze służby, media, rządy są  i tak pod wpływem obcych mocarstw. Przy świadomej rezygnacji z i tak niemożliwej pełnej suwerenności skoncentrujmy się jako naród na odzyskiwaniu istotnych elementów suwerenności i skutecznej walce o nasze interesy. W polityce zagranicznej nie ma co wychodzić przed szereg – jeśli jesteśmy sojusznikiem Niemiec i Niemcy chcą rozszerzyć sojusz o Ukrainę, nie widzę problemu. Powinniśmy tylko kontrować wyskoki banderowców – czego zabrakło podczas II wojny światowej, kiedy Armia Krajowa nie interweniowała w czasie rzezi wołyńskiej.