Przekleństwo wysp południowych

Parę lat temu byłem na weselu u rodziny we wsi kurpiowskiej. Uwagę gości przykuł ksiądz udzielający ślubu – sympatyczny, ciepły, charyzmatyczny. Okazało się, że należał do rodziny, był zakonnikiem i uczestniczył w przyjęciu. Przyjęcie weselne jak zwykle udane – zespół disco polo, główną atrakcją kulinarną pieczeń z dzika. Trochę mniej tolerowałem polecenia wodzireja, który nakazywał chwytanie się za ręce, kiwanie w różne strony, machanie rękami itp. Wreszcie znużony zgiełkiem zabawy udałem się do parku przy pałacu weselnym. W jednej z altan dostrzegłem grupkę gości, okazało się, że zbliżyłem się w odpowiednim momencie. W centrum był zakonnik, właśnie spokojnym, sugestywnym tonem rozpoczynał opowieść:

Młody, utalentowany dziennikarz Rochwicz z impetem pokonywał kolejne szczeble kariery: publikacje w portalach internetowych, tygodnikach, dotarł wreszcie na poziom najwyższy – telewizji śniadaniowej. Niewątpliwie pomogły mu w tym prestiżowe studia gender u prof. Magdaleny Środy, oraz wygląd – był wysoki, przystojny, z długą grzywą blond włosów. Przyszedł moment przesycenia sukcesem, postanowił zrobić sobie przerwę, w postaci reportażu o życiu na wyspach południowych. Był singlem, więc nie miał zobowiązań rodzinnych. Wybrał najbardziej odległą wyspę na Pacyfiku – Pitacairn. Ponad 40 godzin lotu z Warszawy do Papeete na Tahiti przez Amsterdam i Los Angeles. Dalej małym samolotem do Rikitea i statkiem na Pitcairn. Ponieważ na miejscu nie ma portu, tylko mała przystań, końcowa faza podróży odbywa się szalupą. Malownicza wyspa o powierzchni  kilku kilometrów kwadratowych, otoczona jest rafą koralową, górzysta, porośnięta lasem tropikalnym, wybrzeża strome i skaliste, pozbawione piaszczystych plaż, kilkudziesięciu mieszkańców. Stolica Adamstown, przy centralnym placu  kościół, budynek rady, poczta i bank.

Description  

English: St. Pauls Point, Pitcairn Island

Date   November 2000

Source           Own work

Author          Makemake at de.wikipedia

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Stpaulspoint.jpg

Najistotniejsza jednak jest legendarna historia Pitcairn, przedstawiona w kilku filmach fabularnych. W 1787 roku król Anglii wysłał okręt „Bounty” po sadzonki drzewa chlebowego, planowano posadzić je na Karaibach, aby lepiej wyżywić rzesze czarnych niewolników. Po wielomiesięcznej, ciężkiej podróży statek przypłynął na Tahiti. Ta polinezyjska wyspa okazała się rajem dla angielskich żeglarzy. Przez pół roku przygotowywano sadzonki, a w tym czasie wielu marynarzy zawarło znajomość z pięknymi i gościnnymi Tahitankami. Konieczność rozstania była przykra, tym większym szokiem powrót do despotycznych i sadystycznych poczynań kapitana Bligha. Doszło do buntu. Kapitana i wiernych mu marynarzy wysadzono do szalupy. Sadysta okazał się jednak dzielnym żeglarzem – po kilku miesiącach szalupa dopłynęła do Indonezji. Natomiast buntownicy pod wodzą Fletchera Christiana wrócili na Tahiti po kobiety. Zdawali sobie jednak sprawę, że nie mogą tam zostać – groziła im kara śmierci. Po długim błąkaniu się po oceanie odkryli bezludną wyspę – Pitcairn właśnie, zaletą jej było błędne umiejscowienie na mapach morskich. Przeniesiono sprzęt na ląd, a okręt spalono. Współcześni mieszkańcy wyspy są potomkami zbuntowanych angielskich żeglarzy i Polinezyjek. Oficjalnie odkryci zostali dopiero w XIX wieku.

English: The mutineers turning Lt Bligh and part of the officers and crew adrift from HMAV Bounty, 29 April 1789, published by B B Evans

Date   2 October 1790

Source           National Maritime Museum, B1337

Author          Artist and engraver: Robert Dodd (1748–1816)

Pomimo dosyć wygórowanej opłaty za noclegi Rochwicz przyjęty został na wyspie bardzo życzliwie. Mieszkańcy zajmują się rolnictwem – uprawą ziemniaków, pomarańczy, ananasów, bananów, kokosów oraz rybołówstwem i pszczelarstwem. Dla nielicznych turystów są sklepiki z pamiątkami. Gubernatorem wyspy jest brytyjski ambasador w Nowej Zelandii, na miejscu władzę sprawuje burmistrz. Rochwicz rozpoczął zwiedzanie. Zastanawiał się nad tematyką reportażu – malownicza przyroda wyspy, miejscowa specjalność – miód z Pitcairn, czy może filatelistyka – znaczna część dochodu wyspiarzy pochodziła z prawa do drukowania znaczków pocztowych. Rozmawiał z tubylcami, z niektórymi się nawet zaprzyjaźnił, zwłaszcza z Sandy - szczupłą dziewiętnastolatką o śniadej cerze, lekko skośnych, piwnych, uśmiechniętych oczach, długich ciemnych włosach. Zaczęła oprowadzać go po wyspie. Tropikalna pogoda powodowała, że mieszkanki wyspy nie nosiły zbyt wiele odzieży – na ogół spódniczkę, T-shirt, sandałki. Podążając za Sandy po górskich, krętych ścieżkach nie mógł powstrzymać się od wpatrywania w jej sylwetkę. Była niewysoka, ale idealnie zgrabna – szczupłe nogi i pupa, która wydawała się tańczyć przy każdym kroku. Dobrze im się rozmawiało ze sobą. Dziewczyna też była singielką, skończyła college na Nowej Zelandii i marzyła o wyższych studiach, ale rodziny nie było stać na czesne. Krótka wprawdzie, ale intensywna znajomość powinna prowadzić do pewnej zażyłości, przypadkowego, przyjacielskiego dotknięcia ręki, ramienia, biodra. Rochwicz zauważył jednak, że coś było nie tak. Rozmawiali przyjaźnie, uśmiechała się czarująco ukazując równe, olśniewająco białe zęby, ale kiedy próbował ją dotknąć, uśmiech znikał, posmutniała, odsuwała się. Jego genderystyczne studia zaowocowały egzystencjalną wrażliwością na prawa i problemy kobiet. Wyczuł jakąś ponurą tajemnicę. Wieczorem poszperał w internecie:

W 2004 roku siedmiu mężczyzn z Pitcairn, wliczając w to Steve’a Christiana, burmistrza wyspy, zostało skazanych na więzienie za  wielokrotne gwałty na kobietach i dziewczynkach z wyspy. Problem gwałtów zaczął się prawdopodobnie zaraz po zasiedleniu wyspy przez buntowników z Bounty. Ówcześni marynarze byli osobami brutalnymi, skłonnymi do przemocy. Z kolei XVIII – wieczne Polinezyjki rozpoczynały współżycie seksualne w wieku jedenastu lat. Rozpoczęła się tradycja gwałtów, przekazywana z pokolenia na pokolenie. Chłopcy widzieli, jak ich dziadkowie i ojcowie dokonywali gwałtów, dziewczynki widziały, jaki ich matki i siostry były gwałcone. Gwałt dla wyspiarzy stał się formą zaspokajania potrzeby fizjologicznej, tak jak jedzenie formą zaspokajania głodu. Wreszcie jedna z kobiet wniosła oskarżenie, kilku winnych skazano – nie zmieniła się jednak mentalność mieszkańców Pitcairn. Oskarżenie o gwałty uważają za wymysł Brytyjczyków i ingerowanie w ich kulturę.

Rochwicz zaczął domyślać się bolesnej prawdy. Następnego dnia, kiedy znaleźli się na osobności, opowiedział Sandy o tym, czego się dowiedział. I wprost zapytał, czy ona też nie została skrzywdzona. Rozpłakała się. Ten płacz był odpowiedzią. Wpojone mu zasady gender spowodowały, że nie mógł zostać obojętny, czuł, że musi pomóc dziewczynie. Uznał, że na początek najlepszą terapią będzie, jeśli zwierzy się zaufanej osobie z zewnątrz, czyli jemu,  jeśli wyrzuci z siebie ten ból, wstyd  i upokorzenie. Co wieczór spotykali się w ustronnym miejscu, na niewielkiej łące nad urwiskiem skalnym, z widokiem na morze. I co wieczór opowiadała mu o jednym gwałcie. Była gwałcona od dwunastego roku życia, przez starszych i młodszych wyspiarzy, także przez członków bliskiej rodziny. Opowiadała powoli, dokładnie, z drastycznymi szczegółami. Jak on ich nienawidził. Im bardziej nienawidził, tym bardziej szkoda mu było tej pięknej i niewinnej dziewczyny, zbrukanej ich samczą, szowinistyczną chucią i okrucieństwem. Im bardziej było mu jej szkoda, tym bardziej czuł się do niej przywiązany, pragnął ją pocieszyć, objąć, przytulić, pocałować. Ale zawsze kończyło się tak samo – w odpowiedzi na próbę dotknięcia odsuwała się, albo odpychała go. Im bardziej go odpychała, tym bardziej o niej marzył. Zdał sobie sprawę, że się zakochał i to na poważnie.

Jeden z wieczorów był wyjątkowo piękny, na niebie malowniczy zachód słońca, oszałamiający śpiew ptaków przypominający Rochwiczowi kumkanie żab zmieszane z trelami słowików, intensywny, duszący zapach tropikalnych kwiatów. Siedzieli obok siebie i patrzyli na morze. Opowiadała o kolejnym gwałcie. Nagle nad morzem ujrzeli błysk pioruna, potem przeszywający grzmot. Zamilkła, spojrzała mu w oczy. Delikatnie objęła za szyję i przytuliła się. Poczuł na sobie ciężar jej piersi. Chyba nie miała stanika.

- Wreszcie – pomyślał.

- Sandy kochanie. Kocham Cię kochanie. Kocham Cię i chcę się z Tobą ożenić. Czy wyjdziesz za mnie? – wyznał swoją miłość i nie czekając na odpowiedź pocałował jej ukochane, gorące, spragnione usta.

Jej usta odpowiedziały na pocałunek, poczuł rozkosz. Nagle odepchnęła go i wymierzyła ostry policzek. Równocześnie oślepił go blask kilku następujących po sobie piorunów. Zdarł z niej T-shirta. Po wymierzeniu policzka przestała się bronić, siedziała jak sparaliżowana. Była bezwładna jak lalka. Rzeczywiście nie miała stanika. Już nie mógł się zatrzymać, to było silniejsze od niego. Ściągnął jej po kolei sandałki, spódniczkę i majtki. Położyła się na trawie wśród białych kwiatów. Była piękna. Nagle zaczęła się histerycznie śmiać. Spojrzał na jej twarz. Śmiała się, ale w oczach miała łzy.

I w tym momencie przypomniał sobie słowa przyrzeczeń z Pierwszej Komunii Świętej:

K- Czy wyrzekacie się wszystkiego, co prowadzi do zła, aby

was grzech nie opanował?

D – Wyrzekamy się!

K – Czy wyrzekacie się szatana, który jest głównym sprawcą grzechu?

D – Wyrzekamy się!

Przeprosił dziewczynę, pomógł się ubrać. Za swoje oszczędności opłacił jej czesne za wymarzone studia na Nowej Zelandii. Po powrocie do kraju zrezygnował z pracy dziennikarskiej i wstąpił do zakonu, poświęcając swoje życie służbie Bogu.