Problemy dekomunizacji

Prawicowi publicyści od dawna narzekają i rozdzierają szaty z powodu nieprzeprowadzenia dekomunizacji w Polsce po 1989 roku. Ma przykład Stanisław Michalkiewicz w 1-2 numerze Najwyższego Czasu:

(...) zaostrza się walka klasowa. To znaczy socjalistyczny sanhedryn postanowił przyspieszyć socjalistyczne przeobrażenia również w naszym nieszczęśliwym kraju, o którym powiadają, że trzecie pokolenie UB walczy z trzecim pokoleniem AK. To w zasadzie prawda, bo ubowcy dochowali się potomstwa, tworząc prawdziwe ubeckie dynastie, których początki tkwią w mrokach obydwu okupacji: niemieckiej i sowieckiej – z tym jednak zastrzeżeniem, że AK jeszcze nie odbudowała się organizacyjnie.

Mnie to zagrożenie postkomunistami wydawało się raczej wydumane. Naród ma takie elity, jakie ma i innych nie ma. Nie da się ich nagle zastąpić. Nawet wybitny opozycyjny myśliciel lub dziennikarz niestety nie ma możliwości, umiejętności ani zdolności rządzenia. Klasycznym przykładem jest Janusz Korwin-Mikke którego sukcesy publicystyczne są odwrotnością nieustających porażek politycznych. Chociaż ja i tak zawsze na niego głosuję.

Nasze elity postkomunistyczne weszły w nurt eurosocjalizmu, tak samo jak zachodnioeuropejskie elity postkapitalistyczne. Pochodzenie nie jest więc w praktyce istotne, istotna jest jakość i pozytywna lub negatywna tendencja zmiany tej jakości. Nawet nieuchronny współcześnie eurosocjalizm można realizować bardziej sensownie, albo doprowadzić państwo do ruiny i bankructwa. Jeśli ktoś wybrzydza na pochodzenie współczesnych elit, to przypomnijmy do czego doprowadziła Polskę pod koniec XVIII wieku władza magnaterii i szlachty. A władza feudalna według niektórych konserwatystów pochodzi od Boga. Idealizujemy elity dwudziestolecia międzywojennego, jednak skończyło się ono spektakularną klęską w 1939 roku, oraz narodowym harakiri w 1944 roku – Akcją „Burza”. Przy wsparciu rządu londyńskiego krajowy dowódca AK wbrew instrukcji Naczelnego Wodza gen. Sosnkowskiego wydał rozkaz o współdziałaniu AK z wkraczającymi od wschodu wojskami sowieckimi, w wyniku czego nastąpiła ich dekonspiracja, aresztowania, tortury, egzekucje, zsyłki. Ukoronowaniem Akcji „Burza” było wywołanie Powstania Warszawskiego - całkowite zniszczenie Warszawy i 200 tysięcy ofiar.

Opowiadam się więc za przejmowaniem elit od środka, drogą ewolucji, a nie rewolucji. Młode, energiczne, zdolne, patriotyczne osoby powinny stopniowo awansować na stanowiskach politycznych, samorządowych i rządowych. Radykalne zmiany na lepsze nie są możliwe, ale długotrwałe i konsekwentne wykorzystywanie zawsze istniejącej niewielkiej swobody manewru w długim okresie czasu może przynieść istotne i pozytywne skutki.

Zagrożenie postkomunistami wydawało mi się więc raczej wydumane... Aż do wczoraj. Osoba towarzysząca zbuntowała się i oświadczyła, że tym razem zdecydowanie nie życzy sobie konsumować w fast foodzie. Przejeżdżaliśmy akurat ulicą Żelazną, zaparkowałem, niedaleko ukazała się słynna Oberża Pod Czerwonym Wieprzem. Jest to żywy skansen restauracji prl-owskiej. Na ścianach hasła wzywające do wytężonej pracy dla dobra socjalistycznej ojczyzny, do czujności i walki z wrogiem klasowym. Oprócz haseł zdjęcia przywódców państw komunistycznych z lat siedemdziesiątych. Główną ozdobą jawi się ogromny obraz przedstawiający ucztujących Leonida Breżniewa i Edwarda Gierka, wraz z towarzyszącymi im pierwszymi sekretarzami innych państw. Kelnerki i kelnerzy w strojach przypominających uniformy ZSMP – białe koszule i czerwone krawaty. Spożyliśmy: Jagnięcinę Lenina „Poronin 1913” – grillowane kotleciki z siekanej, podhalańskiej jagnięciny, zapiekane pod kozim serem, podane z sosem jogurtowo-miętowym i prażonymi jabłkami – przyzwoite; oraz Golonkę Ericha – pieczoną w piecu w bawarskim sosie karmelowo-piwnym, podawaną w pure z grochu i z zasmażaną kapustą, przyrządzoną według staroenerdowskiej receptury – znakomitą.

Wrażenia kulinarne raczej pozytywne, ale tym co mnie zaszokowało byli goście. Lokal mimo wczesnej godziny był prawie pełen, ledwo dostaliśmy się bez rezerwacji. Patrzyłem oszołomiony na tych ludzi. Przychodzili całymi rodzinami. Z nabożną czcią wpatrywali się w obrazy pierwszych sekretarzy, tłumaczyli dzieciom jak ważni i dostojni byli to towarzysze, jak wiele dokonali dla rozwoju socjalizmu, jak zasłużyli się w walce z wrogiem klasowym. Szczytem było odśpiewanie przed rozpoczęciem posiłku przez liczną rodzinę hymnu ZSRR:

Teraz rozumiem, że komunizm odradza się jak hydra. Ci komuniści są zdolni do największych poświęceń. Na przykład przy wychodzeniu pojawił się szatniarz ubrany w beret i szary płaszcz roboczy. Przypomniało mi się, że nosiłem taki kiedy pracowałem jako robotnik. 

W ręku trzymał tekturowe pudełko do wrzucenia opłaty za szatnię. W pudełku banknoty 10, 20, 50 zł. Z bólem uiściłem 10 zł. Potrzebowałem takiego doświadczenia, aby wreszcie pojąć prawdę, którą od wielu lat głosi Michalkiewicz.