Uratowały go nietoperze

We wpisie „Ofiary postępu” przedstawiłem degenerację i upadek ruchu hipisów w USA. Także i w Polsce po okresie inspiracji duchową i obyczajową wolnością, ekspresyjną muzyką, malowniczym strojem nastąpiło w latach siedemdziesiątych poprzedniego wieku załamanie związane z problemem narkotykowym. Starsi Polacy pamiętają smętne postacie hipisów żebrzących na ulicach, kłujących się brudnymi strzykawkami.

Swoboda obyczajowa stawała się bramą do nałogu. Przyjaciel – nazwę go R. - podzielił się wspomnieniami z obozu pracy w latach PRL-u. Ówczesne władze komunistyczne wywoziły młodzież do lasów mazurskich, aby nauczyć ją pracy fizycznej dla dobra proletariackiej ojczyzny. Kilka klas licealnych znalazło się w środku lasu, z daleka od jakiejkolwiek osady. Większość zakwaterowano w budynku hotelu robotniczego. Wychowawcy przezornie odizolowali hipisów umieszczając ich na poddaszu oddalonego budynku. R. zainteresowany kulturą hipisów odwiedzał ich grupę wieczorami. Na obszernym, mrocznym poddaszu panował tajemniczy nastrój. Rozlegał się dźwięk gitary i melodyjny śpiew. Poczucie elitarności, wspólnoty i niezależności. Wychowanego w obyczajowej czystości i socjalistycznej pruderii R. zafascynowały przejawy nieskrępowanej ekspresji seksualnej panującej w grupie. Zainteresował się zwłaszcza szczupłą, ciemnowłosą hipską. I chyba ze wzajemnością. Ale postawiła mu warunek – będę należeć do ciebie, jeśli ty będziesz należeć do nas. To „należenie” miało polegać na przyjęciu zastrzyku z narkotykiem. Zadurzony R. zaczął zastanawiać się nad tym krokiem – podwójnej: seksualnej i narkotykowej inicjacji. Jak dziś wspomina, uratowały go nietoperze. Podczas jednej z pierwszych jego wizyt demoniczny przywódca hipisów pokazał mu zamieszkującą w najbardziej mrocznej części strychu kolonię tych latających ssaków. W jaskrawym świetle latarki otwierały pyszczki i groźnie wyszczerzały zęby. Rzędy zębów błyszczały jak białe igiełki. Zęby nietoperzy skojarzyły mu się z igłami zastrzyków narkotykowych: Hipisi – narkotyki – igły – zęby nietoperzy. Dokonał wyboru i przestał odwiedzać poddasze.

Zaciekawiło mnie, czy koniec polskiego ruchu hipisów, który nastąpił w latach osiemdziesiątych był definitywny. Okazuje się, że nie. Przetrwało środowisko, które określić można jako hipisi chrześcijańscy.

Wpływ, wraz z innymi uwarunkowaniami, na przekształcenie się ruchu w istniejący obecnie, jako najbardziej widoczna grupa, miało pojawienie się księdza Andrzeja Szpaka. Pojawił się wśród hipisów, pod koniec 1975 roku. Uwypuklając istniejące w ruchu od samego początku idee religii chrześcijańskiej. Ksiądz Andrzej, znany również jako "Szpak", stopniowo zaczął tworzyć wewnątrz ruchu "szpakowskie" środowisko chrześcijańskie. W 1978 roku grupa hipisów zaproponowała mu utworzenie i zorganizowanie hipisowskiej pielgrzymki.

http://www.hipisi.pl/page.tresc.pl.40.html

Przed szczytem jasnogórskim ustawiają się w ogromną pacyfkę, a do kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej wbiegają z okrzykiem "Mamo!". Tańczą przy bębnach, modlą się przy ołtarzu z plecaków. Pielgrzymka młodzieży różnych dróg wyruszy 31 lipca - tym razem z czeskiego sanktuarium Zlate Hory.

Pielgrzymka hipisów do sanktuarium maryjnego na Jasnej Górze jest światowym ewenementem. Nigdzie indziej ruch hipisowski nie praktykuje tego rodzaju religijnych spotkań.

Pierwsza pielgrzymka odbyła się w 1979 roku, hipisi szli jako grupa biało-czarna warszawskiej pielgrzymki akademickiej - "siedemnastki", ale po trzech latach wyproszono ich ze względu na niezdyscyplinowanie i niebezpieczeństwo "demoralizowania" innych pielgrzymów.

Zaczęli więc chodzić sami, własną trasą, prowadzeni przez salezjanina, ks. Andrzeja Szpaka. (...). Mimo trudności, kiedyś często także ze stron władz komunistycznych, hipisi wędrują na Jasną Górę nieprzerwanie od 26 lat.

Znakiem rozpoznawczym pielgrzymki jest nie tylko niezwykły strój i zachowanie hipisów, ale także obraz Jezusa Miłosiernego, który niesiony jest na czele pielgrzymki. Podczas jednej z wędrówek w latach 80. ks. Szpak zatknął ten obraz na polu makówek, które rosło pod wsią, gdzie pielgrzymi mieli nocleg. Obraz miał chronić nie tyle makówki, co samych hipisów, przed zbyt silną pokusą.

Na pielgrzymce wiele osób składa ślub porzucenia nałogów: alkoholu, papierosów, narkotyków. Nawet ks. Szpak złożył kiedyś obietnicę abstynencji. - W tym procesie niezwykle ważna jest wiara - podkreśla ks. Szpak. - Znam przypadki, gdy narkomani wychodzili z nałogu dzięki dziewczętom, w których się zakochiwali. Ale jeśli oboje nie oparli swojej miłości na Bogu, zawsze kończyło się to źle. Ok. 80 proc. dziewcząt, które zakochały się w narkomanach, zaczyna brać narkotyki. Tylko wiara w Boga może ocalić tych młodych ludzi - twierdzi salezjanin.

http://www.doziemiobiecanej.pl/notka/280/hipisi-po-raz-26-wyruszaja-na-jasna-gore/

Jako katolik powierzchowny daleki jestem od formułowania jakichkolwiek opinii teologicznych, podzielę się więc tylko osobistą impresją, iż Jezus miał w sobie coś z hipisa – wędrówka, niezależność od autorytetów i biurokracji, afirmacja miłości, preferowanie kontaktów z prostymi ludźmi. I Jezus przyszedł im z pomocą, pomagając części środowiska hipisów odnaleźć lepszą drogę.