Sojusz Słowian - mit czy przyszłość?

We współczesnym świecie nie ma już państwowej suwerenności na wzór XIX wieku. Nawet mocarstwa wprawdzie rywalizują ze sobą, ale są od siebie uzależnione. Zaś mniejsze państwa realizm ekonomiczny i polityczny zmusza do wchodzenia w układy. Jedynym wyjątkiem pozostała Korea Północna.

Polska należy do NATO i UE – jeszcze w 1989 wydawałoby się to szczytem marzeń, jednak praktyka ukazuje, że poszczególne państwa członkowskie wchodzą w nieformalne układy i starają się realizować swoje interesy kosztem innych. Strategicznym zagrożeniem dla Polski jest odnowienie sojuszu Rosja – Niemcy i powtórzenie rozbiorów lub powtórzenie 1939.

Pierwszym wariantem po rozmontowaniu bloku komunistycznego realizowanym przez Polskę była próba udziału w sojuszu państw Europy Środkowej nawiązującym do tradycji I RP i monarchii austro-węgierskiej, wspartym przez USA. Szczytowym osiągnięciem okazało się nasze wsparcie pomarańczowej rewolucji na Ukrainie w 2004/2005 i osobisty udział prezydenta Lecha Kaczyńskiego w obronie Gruzji w 2008. Całkowicie nieudane i szkodliwe dla interesów Polski okazały się natomiast próby ingerencji w wewnętrzne sprawy Białorusi, zapoczątkowane za rządów SLD w 2005 poprzez wywołanie konfliktu w sprawie wyboru prezesa Związku Polaków na Białorusi. Zamiast wesprzeć prezydenta Aleksandra Łukaszenkę opowiadającego się za względną niezależnością od Rosji, wpychamy go w ramiona tego mocarstwa. Także w 2005 radni PiS przeforsowali nazwanie ronda w Warszawie imieniem czeczeńskiego przywódcy Dudajewa – na złość Rosji. Brak skutecznej współpracy państw Europy Środkowej, konflikty – np. prześladowanie mniejszości polskiej na Litwie, ale przede wszystkim całkowite wycofanie wsparcia USA przez administrację Obamy spowodowały nieaktualność tej koncepcji. Nie zauważają tego jedynie politycy PiS groźnie machający szabelką w kierunku Rosji i Niemiec, jakby marzący o powtórce z 1939. Ale dla prawdziwych patriotów martyrologii nigdy nie za wiele.

Pozostałe partie naszego spektrum politycznego na czele z PO realizują wariant ścisłej współpracy z Niemcami. Nie jest to pozbawione sensu – warto przekonać zachodniego sąsiada, że bardziej opłaca się z nami współpracować, niż nas kolonizować. Zawsze czai się jednak zagrożenie niemieckim apetytem na odzyskanie naszych ziem zachodnich. RFN wspiera mniejszość niemiecką u nas, natomiast nie zgadza się na przyznanie statusu mniejszości narodowej milionom Polaków w Niemczech. Warto przypomnieć, że Związek Polaków w Niemczech został zdelegalizowany przez nazistowskie władze III Rzeszy.

Warto wspomnieć o trzecim wariancie – wspieranym przez część środowiska narodowców – współpracy z Rosją. Rozkładana przez eurosocjalizm, biurokrację, lewacką rewolucję obyczajową i kolonizowana przez muzułmanów Unia Europejska może upaść jak dawniej Cesarstwo Rzymskie. Warto mieć „plan B”. Rzecz jasna Rosja także stanowi zagrożenie. Wprawdzie nie dla naszych ziem, forsuje jednak uzależnienie energetyczne i polityczne krajów Europy Środkowej, dążąc do przywrócenia sytuacji sprzed 1989. Tak jak w poprzednim wariancie – sztuką jest przekonanie Rosji, że bardziej opłaca się z nami współpracować, niż nas kolonizować. Państwa Europy Środkowej generalnie współpracując z Rosją, powinny się nawzajem wspierać, aby wzmocnić swoją pozycję wobec tego mocarstwa. Warto wykorzystać wzajemną sympatię narodów słowiańskich. Ilustruje to np. film z parady w Moskwie 9 maja 2010 z okazji 65 rocznicy zwycięstwa w II wojnie światowej. W rzeczywistości żołnierze polscy maszerowali w grupie państw zachodnich z Amerykanami, Brytyjczykami i Francuzami, ale zobaczmy jak zmontował to autor.