Zdradziłem Polskę

Zaczęło się od tego, że musieliśmy kupić prezent na 10-lecie ślubu. Rozpoczęło się poszukiwanie sklepu. Intensywny marsz ulicami centrum Warszawy ukazał ponurą prawdę – nie ma już sklepów zapamiętanych z PRL-u, ale nie ma także sklepów zapamiętanych sprzed paru lat. Niekiedy pozostały ponure pustostany z resztkami nazw i reklam, z naklejkami Visa i MasterCard na zakurzonych, odrapanych drzwiach. Handel przeniósł się do centrów handlowych – a tam tylko tandeta i kicz. Dominowały punkty gastronomiczne. Definitywnie zgłodnieliśmy na Poznańskiej koło Wilczej i tam natknęliśmy się na restaurację Tel Aviv. I wtedy właśnie dokonałem zdrady narodu - po raz pierwszy w życiu wchodząc do lokalu żydowskiego. Jasno dowodziły tego zawieszone na ścianach flagi izraelskie oraz obiekty kultu w postaci dziwnych labiryntów. Wyróżniała się kapliczka z Leninem. Od dziecka uczony byłem strachu przed Żydami, dlatego jako żywo obawiałem się, że z piwnicy wylezie tajemniczy Golem i dokona masakry, albo wstąpi we mnie dybuk i opęta. Nic takiego nie nastąpiło. Menu okazało się wegetariańskie. Smaczny humus w cenie 20 zł, do tego herbata marokańska 8 zł – duży kubek lub dzbanek – 14 zł. Sympatyczna obsługa. Z niepokojem spoglądałem też na gości, podejrzewając ich żydowskie pochodzenie i złowrogie zamiary. Goście – w postaci licznych rodzin, albo par - także jednak okazali się wyjątkowo spokojni i mili. Nie wiem już, co o tym wszystkim myśleć – czy nadal jestem antysemitą - może te labirynty zdobiące ściany pomogły nam odnaleźć właściwy sklep. Tuż przed zamknięciem na Chmielnej odkryliśmy sklep z ikonami. Od razu urzekła mnie ikona z Jezusem – silnym, zadowolonym z siebie, dominującym. Z takim spojrzeniem mógłby zostać przywódcą gangu motocyklowego. To było to – świetny prezent.

Zdradziłem Polskę, ale jeszcze gorszej zdrady wobec PO dokonała grupa Gowina popierając w głosowaniu kontynuację prac nad projektem ograniczającym aborcję. Pomimo sympatii dla Gowina,  akurat poparcie dla obowiązującego kompromisu aborcyjnego uważam za sensowne w polityce PO. Jest to dobry moment dla poparcia projektu reformy naszej władzy ustawodawczej.

 

Współcześnie de facto rządzą partie polityczne. Pomimo wyjątków funkcjonuje dyscyplina partyjna, a posłowie lub senatorowie służą do naciskania przycisków do głosowania, popierając projekty przygotowane przez ekspertów pracujących dla partii politycznych. Większe polityczne znaczenie mają wybory władz w poszczególnych partiach. Jednocześnie roczne koszty utrzymywania Sejmu i Senatu przekraczają 500 milionów złotych. W mojej ocenie nie ma najmniejszego sensu wydawanie tak ogromnych środków na utrzymywanie pań i panów naciskających guziki.

Zdecydowanie popieram program wirtualizacji Parlamentu. Wyborcy głosują na partie polityczne wybierając wirtualnych kandydatów wykreowanych przez służby informatyczne partii. Po wybraniu na posłów kandydaci ci w głosowaniach automatycznie oddają głosy zgodnie z decyzją władz danej partii. Znika problem frekwencji, dyscypliny klubowej, korupcji, innych przypadków łamania prawa przez posłów. Oceniam, że wirtualny parlament można utrzymać za kilka milionów złotych rocznie. Służby informatyczne Sejmu i Senatu pracowałyby nad modelowaniem wyglądu, życia i osobowości wirtualnych posłanek i posłów, z którymi obywatele komunikowaliby się za pośrednictwem netu. Za wniesieniem odpowiedniej opłaty można by umówić się np. na osobiste wirtualne spotkanie z przystojnym posłem lub uroczą posłanką. Śledzilibyśmy ich wirtualne życie, problemy, konflikty i chwile przyjemności. Natomiast Państwowa Komisja Wyborcza objęłaby swoim nadzorem statuty i przebieg wyborów wewnątrz partii politycznych – mających zasadnicze znaczenie w systemie współczesnej demokracji.