Wizyta patriarchy Cyryla I a Pussy Riots

Pojednanie katolicko-prawosławne i polsko-rosyjskie w efekcie wizyty patriarchy Cyryla I w połowie sierpnia budzi niepokój i słuszne wątpliwości środowisk prawicowych.

W 37 numerze Najwyższego Czasu Barnim Regalica wyjaśnia, że patriarcha jest w istocie funkcjonariuszem imperialistycznego państwa i byłym współpracownikiem KGB. Podpisujący akt pojednania ze strony polskiej arcybiskup Michalik działał jako funkcjonariusz międzynarodowego związku wyznaniowego z siedzibą w Watykanie, mającego własną hierarchię, cele, oraz interesy. Realizując cele Kościoła poświęcono interesy Polski, która jest nieformalnym kondominium rosyjsko-niemieckim. Pojednanie jest wyłącznie propagandowym zabiegiem mającym w oczach katolickiej większości usprawiedliwić utratę suwerenności i potencjału przemysłowego i obronnego.

Zaś w tym samym numerze Stanisław Michalkiewicz polemizując z innym autorem roztropnie zauważa: „My, dajmy na to, przekonani przez prof. Wielomskiego uwierzylibyśmy, że chodzi o pojednanie „z Cerkwią”, a tymczasem Rosjanie mogliby myśleć, że zwyczajnie chodzi o otwarcie na KGB.”

W sferze religijnej oceniłbym pojednanie pozytywnie. Lepiej jest jeśli katolicy i prawosławni żyją w pokoju, niż toczą wojny i mordują sie nawzajem, jak to bywało w przeszłości. Mamy też wspólny cel – przeciwstawienie się ofensywie lewactwa. Pojednanie może natomiast zaszkodzić Kościołowi Smoleńskiemu, godząc w fundamenty jego teologii, sycącej się nienawiścią polsko-rosyjską.

Bardziej złożona jest ocena polityczna – czy istotnie poświęcono interesy Polski? Zgadzam się, że Polska nie jest suwerenna i że patriarcha był także wysłannikiem imperium rosyjskiego. Polska nie jest suwerenna z powodu swojej słabości politycznej, militarnej, ekonomicznej, demograficznej, edukacyjnej i kulturowej. Teoretycznie osłonę zapewnia nam przynależność do UE i NATO, ale już dziś widać, że naprawdę liczą się długofalowe interesy mocarstw. Nasza sytuacja geopolityczna generalnie nie zmieniła się w stosunku do okresu tuż przed rozbiorami i przed 1939 rokiem. Sąsiadujemy z dwoma mocarstwami: Rosją i Niemcami (dawniej Prusami i Austrią). Jesteśmy słabi i sąsiadujemy z agresywnymi mocarstwami. Czy czas na napinanie muskułów i wymachiwanie szabelką? Czy uratują nas egzotyczne sojusze? Historia jasno odpowiedziała na te pytanie. Brak rozwagi kończy się klęską i rozbiorami. Sytuację porównałbym do Królestwa Kongresowego na początku XIX wieku przed Powstaniem listopadowym. Nie czas na kolejne akty martyrologii, ale na rozważną współpracę z potężnymi sąsiadami, równolegle z pełną determinacji odbudową naszej siły.

W polityce współpraca nie oznacza pełnego miłości i zaufania oddania się.  Normalne jest to, że sojusznicy w pewnych zakresach mają sprzeczne interesy i rywalizują ze sobą. Rosji zależy na pełnym podporządkowaniu Polski, Ukrainy i innych krajów Europy Środkowej, na monopolu energetycznym i wysokich cenach energii, Niemcom zależy na pełnej unifikacji w ramach UE, także walutowej i podatkowej i odzyskaniu naszych ziem zachodnich  – nam niekoniecznie. Ale lepsze jest oficjalne pojednanie i współpraca ekonomiczna, niż wrogie prowokacje i embarga handlowe, które jeszcze niedawno się zdarzały. Rosja to nie jest papierowy tygrys. Krnąbrna Gruzja utraciła dwie kluczowe prowincje, zaś sojusznicza Armenia zdołała odbić Górny Karabach przy dyskretnym wsparciu imperium.  Nie możemy poważnie liczyć na egzotyczny sojusz z USA. Amerykanie sprzedali nas w 1945 roku, a i ostatnio odwrócili się do Europy Środkowej czarnym tyłem. USA / Izrael starają się Polskę skłócić z sąsiadami, wykorzystać jako mięso armatnie i wyłudzić wielomiliardowe odszkodowanie za Holocaust. Tym niemniej warto rozważnie współpracować ze Stanami Zjednoczonymi, to wzmacnia naszą pozycję negocjacyjną wobec Rosji i Niemiec.

Co rozumiem przez pojednanie? Podstawą jest przyznanie się przez Niemcy i Rosję do zbrodni i przeprosiny. Ukraina na razie daleko jest od takiej deklaracji, kwitnie kult banderowskich oprawców. Litwini nie tylko nie przepraszają za zbrodnie, ale nasilają bestialskie prześladowania Polaków. Pojednanie pomiędzy zwykłymi Polakami i Rosjanami właściwie nie jest potrzebne, przy bezpośrednim kontakcie wzajemna sympatia  jest czymś naturalnym. Prości ludzie zgodnie ze zdrowym rozsądkiem wolą współpracę i nie chcą konfliktów. Pożyteczne byłoby natomiast pojednanie pomiędzy histerycznie nienawidzącymi się nawzajem nacjonalistycznymi elitami. Jeśli strona rosyjska podjęła taką inicjatywę, zamiast nasilania agresji, to znaczy, że długofalowo zaczęli oceniać współpracę z Polską jako bardziej korzystną, niż konflikt.  Z kolei Polska powinna mieć plan B – w przypadku ostatecznego bankructwa i degeneracji UE, zalewanej przez ludy afrykańskie, powinniśmy mieć możliwość sojuszu z Rosją.

Zdajemy sobie sprawę z niedoskonałości polskich elit politycznych – ich niskiego poziomu edukacyjnego, moralnego i kulturalnego.  Zdajemy sobie sprawę z naszpikowania tych elit agentami wpływu Niemiec, Rosji i USA/Izraela. Realizacja sensownej polityki zagranicznej w związku z tym jest na razie utrudniona. Optymalny byłby odpowiednio zrównoważony miks agentów tych państw w naszych władzach i wykorzystywanie przez Polskę różnic interesów i konfliktów tych mocarstw.

Nieocenioną rolę odegrały tu dziewczęta z Pussy Riots, przyczyniając się do ochłodzenia stosunków rosyjsko-niemieckich. Aby to uczcić powinniśmy nazwać imieniem ich zespołu jakieś rondo w Warszawie, np. rondo Dżochara Dudajewa przemianować na „Wściekła Pipa”. Rosjanie by się nie połapali o co chodzi i znowu bylibyśmy górą.