Rasizm w Europie Zachodniej

Zachodni propagandyści oskarżają Polaków o faszyzm i rasizm, ale na ulicach Paryża rozgrywają się wydarzenia jakby wprost przeniesione z powieści „Chata wuja Toma”. To XIX-wieczne dzieło ukazywało okrucieństwo i bezwzględność wobec czarnych niewolników na południu USA.

Scena 1.

Kolejka RER z lotniska do centrum. Dwie młode, pulchne, ale ładne murzynki zajęły miejsca obok siebie, na siedzeniu naprzeciwko położyły bagaże. Na jednej ze stacji wsiadł starszy murzyn o surowym wyglądzie twarzy. Pomimo, iż było sporo wolnych miejsc poprzesuwał, pozdejmował bagaże czarnych piękności, usiadł naprzeciwko i wpatrywał się w nie karcąco. Z wyglądu przypominał duchownego muzułmańskiego: patrząc od dołu – czerwone adidasy, granatowe spodnie od dresu, następnie zielona, sztruksowa suknia sięgająca poniżej kolan, na wierzch krótka niebieska kurtka sportowa. Twarz wielka jak wiadro, intensywnie czarna, silnie spłaszczony nos, siwa szczecina, gniewne, wyłupiaste oczy. Dziewczyna siedząca na zewnątrz nie wytrzymała, zabrała bagaże porozrzucane przez przybysza, przeniosła w inną część wagonu i czekała na koleżankę. Ale koleżanka zamarła na siedzeniu, albo krępowała się, albo bała się ruszyć. Krępujące chwile oczekiwania. Wreszcie pierwsza dziewczyna wróciła do koleżanki, ale usiadła bokiem, aby nie patrzeć na mężczyznę. Już nie rozmawiały ze sobą.

W mojej ocenie był to drastyczny przypadek rasizmu. Dziewczyny były ładne, miały jaśniejszą karnację, uważały się chyba za bardziej białe, okazały nienawiść i pogardę starszemu mężczyźnie z powodu jego rasy.

Scena 2.

Centrum Paryża. Młody biały mężczyzna rozmawia przez telefon, pod pachą trzyma plik dokumentów. Nie zauważył, jak plik wysunął się, upadł i rozsypał na chodniku. Przypadkowy przechodzień – młody murzyn – zauważywszy to zatrzymał się, przyklęknął, pozbierał dokumenty. Ponieważ przez ten czas biały oddalił się o kilkanaście metrów, pobiegł za nim, aby grzecznie zatrzymać i zwrócić zgubę.

W mojej ocenie to mniej drastyczny, ale jednak przypadek rasizmu. Pokazuje, że zakodowaną rolą czarnych w społeczeństwie jest służenie białym.

Scena 3.

Dworzec kolejowy. Murzyn o zaniedbanym wyglądzie z tobołkami w rękach zaczepiał podróżnych prosząc o pieniądze na zakup kawy. Ja udałem, że nie rozumiem. Spośród licznych osób tylko jedna przekazała murzynowi monetą – to starszy, biały mężczyzna.

Według mnie to jaskrawy przypadek rasizmu – biały dając ofiarę umocnił w czarnych przekonanie, że jest ich panem. Nie zdarzyło mi się zobaczyć, aby czarni przekazali datek białym żebrakom, których w tym mieście nie brakowało. Najgorszy jest jednak rasizm czarnych wobec czarnych. Na dworcu było sporo z wyglądu dobrze sytuowanych murzynów, nie dali pobratymcowi ani centa.

Scena 4.

Właściwie sceny. Wielokrotnie widziałem białe dzieci wiezione w wózku lub prowadzone przez murzynki. W pierwszej chwili myślałem, że może miały dzieci z białym partnerem, jednak te dzieci nie były mulatami, były w 100% białe. Jedyną logiczną możliwością jest, że murzynki pełniły rolę opiekunek. Kiedy uświadomiłem to sobie, zacząłem się rozglądać. Na ogół nie udawało mi się dostrzec białych dzieci pod opieką białych kobiet, prawie wszystkie były pod opieką murzynek.

Jest to klasyczny przypadek rasizmu. Białym kobietom nie chce się mieć dzieci, a jeśli jednak już je mają, oddają pod opieką murzynkom. Młodzi Francuzi właściwie nie znają swoich mam, tylko czarne mamki.

Skretyniałe zachodnie media zarzucają Polsce faszyzm. Może niech się zastanowią nad sobą. Stykając się na Zachodzie z falą brutalnego rasizmu, nie czułem się dobrze. Powrót do Polski był dla mnie powrotem do bezpieczeństwa, spokoju i tolerancji.