Doświadczyłem cudu

Aglomeracja przed świętami przypomina piekło. Ciemność, wielogodzinne korki, co kilkaset metrów stłuczki. Dokąd zmierzamy? Po prezenty, żywność, stroje? Aby okazać swoją okazałość rodzinie lub znajomym. Zamiast spokojnego oczekiwania nastrój furii przedświątecznej.

Pomyślałem sobie, czy nie lepsza byłaby religia rodzima. Wprawdzie już dokładnie nie wiadomo, jakich miała bożków, ale można wyjść przed dom i złożyć w ofierze skrawki słoniny lub inne przysmaki współczesnym boginkom, na przykład grycankom.

Jak przezwyciężyć chwile zwątpienia religijnego?

Zwątpienie sytuuje się w opozycji wobec nadziei i jest przedsionkiem rozpaczy. Jeśli wątpienie jest niejakim zachwianiem się wiary w Boga i Jego istnienie, to zwątpienie jest zachwianiem wiary Bogu, owego powierzenia się Bogu, które konieczne jest w wierze. Zwątpić w Boga, to żyć w przekonaniu, że o nas zapomniał, że gdzieś się zapodział, że nas pozostawił, że Jego zapewnienie o trosce o nas jest niczym innym jak pustosłowiem.

https://www.deon.pl/161/art,1864,czy-nalezy-sie-bac-zwatpienia.html

Hbr 11, 6

Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi uwierzyć, że [Bóg] jest i że wynagradza tych, którzy Go szukają.

Udałem się na mszę wieczorną. Po uroczystości o standardowym przebiegu zaskoczenie. Na środek kaplicy wystąpił młody wysoki kapłan z blond brodą. Trzymał w dłoniach tajemniczy złocisty przedmiot. Oznajmił, że zaprasza do ucałowania relikwii Jana Pawła II. Wierni karnie ustawili się w kolejkę. Przyklękali i całowali przedmiot kultu. Po każdym pocałunku kapłan gorliwie przecierał relikwiarz białym ręczniczkiem. Nie zdecydowałem się uczestniczyć w rytuale. Czynność wydała mi się niehigieniczna i niestosowna.

Ale największe zaskoczenie przeżyłem rano. Na ustach zrobiła mi się nieprzyjemna krosta. Członkowie rodziny, którzy ucałowali relikwie, byli zaś całkowicie zdrowi. Nieuchronne skojarzenie – dostąpiłem znaku mocy Jana Pawła II. Uznałem tę sytuację za cud. Powróciły do mnie nadzieja i wiara.