Uchodźcy - brzemię odpowiedzialności za kolonializm

Prawicowi politycy z Europy Środkowej przeciwstawiając się przymusowemu przydzielaniu kwot uchodźców posługują się często argumentem kolonialnym:

Państwa Europy Zachodniej są odpowiedzialne za kolonializm, który stał się przyczyną problemu uchodźców. A więc one powinny zmierzyć się z tym problemem, a nie przerzucać go na państwa Europy Środkowej, które takiej odpowiedzialności nie ponoszą.

Postanowiłem zbadać zasadność tego argumentu. Wyszukałem statystykę państw pochodzenia imigrantów, którzy złożyli największą ilość wniosków azylowych do UE w ciągu ostatnich 12 miesięcy:

Syria              154.210

Kosowo         88.495

Afganistan    63.990

Erytrea          34.515

Albania          33.835

Irak                31.185

http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/images/9/97/First_time_asylum_applicants_in_the_EU-28_by_citizenship%2C_Q2_2014_%E2%80%93_Q2_2015.png

Aby sprawdzić korelację z kolonializmem, sprawdziłem, przez ile lat te kraje podlegały kolonizacji przez państwa europejskie:

Syria   1916-1941 kolonia francuska - 25 lat

Kosowo         1913-1941 część Serbii (Jugosławii); po 1945 faktyczna autonomia; 1999 – faktyczna niezależność; okres „kolonizacji” można więc przyjąć jako 28 lat

Afganistan – ten dumny kraj w historii nowożytnej nigdy nie został podbity przez Europejczyków, więc 0 lat kolonizacji

Erytrea   1890-1941 kolonia włoska – 51 lat

Albania   1939-1944 kolonia włoska – 5 lat

Irak  1918-1932 kolonia brytyjska – 14 lat

Dla porównania okres kolonizacji państw zbliżonych położeniem geograficznym do wyżej wymienionych, ale o większej stabilności ekonomiczno-politycznej i mniejszej liczbie uchodźców:

Tunezja  1881-1956 kolonia francuska – 75 lat

Algieria 1830-1962 kolonia francuska – 132 lata

Maroko 1912-1956 kolonia francuska – 44 lata

Indie ok. 1820 –1947 kolonia brytyjska – 127 lat

Egipt 1881- ok.1937 kolonia brytyjska – 56 lat

Jordania  ok.1918-1946 kolonia brytyjska – 28 lat

Średnia ilość lat kolonizacji wyżej wymienionych krajów o największej liczbie uchodźców:  21 lat

Średnia ilość lat kolonizacji wyżej wymienionych państw bardziej stabilnych: 77 lat

Wniosek: Im dłuższy był okres kolonizacji europejskiej, tym bardziej stabilne państwo, tym mniej generuje uchodźców. Państwom Europy Zachodniej można zarzucić więc zaniedbanie w postaci zbyt krótkiego okresu kolonizacji!

Na tle ogólnej tendencji zwraca uwagę wyjątek: Syria, Irak, Jordania – trzy kraje o stosunkowo krótkim okresie kolonizacji, z których ostatni jest jednak stabilny. Działa tu niewątpliwie inny czynnik – sensowność granic narzuconych przez kolonizatorów.

Jordania to państwo ze zdecydowaną większością sunnicką, konflikt pomiędzy Beduinami i Palestyńczykami został skutecznie rozstrzygnięty. Przyczynił się do tego początkowo wróg Izrael – który spacyfikował własnych Palestyńczyków.

Syria – sztuczny twór. Na wschodzie szyiccy Alawici, na północy Kurdowie, pozostała część to sunniccy Arabowie.

Irak – sztuczny twór. Na południu szyici, na północy Kurdowie, na środku sunnicccy Arabowie.

Dla odmiany w procesie dekolonizacji Brytyjczycy z Indii wydzielili muzułmański Pakistan. Dzięki temu Indie rozwijają się ekonomicznie i stały się regionalnym mocarstwem, natomiast Pakistańczycy mordują się i wysadzają we własnym zakresie.

Wniosek: Winą byłych mocarstw kolonialnych było narzucenie sztucznych, absurdalnych granic niektórym krajom postkolonialnym.

Narzucanie sztucznych granic nie tylko było ale i jest uporczywym błędem Zachodu. Z kretyńskim uporem wspiera się nieistniejące de facto Irak i Syrię realizując interesy Turcji zamiast europejskich. Uporczywie pomija się narodowe aspiracje Kurdów, którzy w obronie przeciwko ISIS udowodnili swój patriotyzm i waleczność. Na siłę usiłuje się scalić śmiertelnie nienawidzących się nawzajem sunnitów i szyitów. USA z maniakalnym uporem szkolą bojowników mitycznej Wolnej Armii Syrii, których kolejne oddziały przechodzą wraz z wyposażeniem na stronę islamistów.

Na tle zidiociałych oszołomów z Zachodu rozwagę i dalekowzroczność wykazuje prezydent Rosji Władimir Władimirowicz Putin. Planowana interwencja w Syrii przyczyni się do umocnienia państewka Alawitów prezydenta Assada. Kurdom zostanie przyznana autonomia, a po spacyfikowaniu ISIS autonomię przyzna się także sunnitom. Autonomia z czasem zamieni się na suwerenność. Rozgromienie ISIS i uzyskanie wiernych sojuszników w Syrii będzie śmiertelnym ciosem w plecy zadanym hordom islamskich ekstremistów usiłujących atakować południową Rosję.

Gdyby tchórzliwi, zgenderyzowani przywódcy UE mieli choć mały procent stanowczości i odpowiedzialności prezydenta Putina, powinni trwale rozwiązać problem Libii – upadłego państwa stanowiącego dla islamistów i imigrantów otwartą bramę do Europy. W zgodzie z prawem międzynarodowym, za zgodą legalnego rządu i parlamentu Libii powinno zostać zawarte porozumienie o objęciu tego kraju protektoratem UE na okres 150 lat. Lokalni terroryści powinni zostać bezwzględnie zlikwidowani przy przestrzeganiu zasady minimalizacji strat własnych. Rekolonizacja Libii zwiększy bezpieczeństwo energetyczne UE, na terenie tego kraju można też będzie ulokować obozy dla imigrantów. Politykę imigracyjną oprzeć na wzorze australijskim – nielegalnych imigrantów wyłapywać i osadzać w obozach, poddawać sumiennej, wieloletniej procedurze weryfikacji.

Reasumując: kolonializm to nie jest zabawa, kolonializm to jest brzemię odpowiedzialności.