Nienawiść czy miłość?

W lewackim radiu RDC psycholog Santorski przedstawił ciekawą myśl. Przyczyną lęku przed czymś może być ukryta, nieuświadomiona tęsknota, fascynacja. Całe życie bał się jazdy na nartach. Jako starsza osoba został zmuszony dokonać pierwszego kroku w tym sporcie, aby towarzyszyć synom. Instruktor kazał mu ruszyć z niewysokiej, ale obfitującej w muldy góry. Poczuł paniczny strach, który w trakcie jazdy zamienił się w satysfakcję. Okazało się, że za tym właśnie cały czas tęsknił – poczuciem wolności, pędem.

Ponieważ radio jest lewackie nasunęła mi się od razu refleksja o ateistach. Czy w fanatycznym zwalczaniu Boga przez ateistów wojujących nie kryje się chorobliwa fascynacja? Większość ateistów „słabych” (nie wypowiadających się na temat istnienia lub nieistnienia Boga), agnostyków i – wstyd powiedzieć – katolików powierzchownych zachowuje dystans wobec kwestii teologicznych i szerzej – metafizycznych. Katolicy powierzchowni ogólnie ufają nauczaniu Kościoła w tych kwestiach i nie próbują osobiście intelektualnie się angażować, czy głębiej interesować. Zacietrzewienie ateistów „silnych” można porównać z zawziętością przedstawicieli frontu katechetycznego z drugiej strony, którzy chcieliby wszystkich do wszystkiego nawracać i kontrolować. W historii obie te grupy przejawiały zachowania fanatyczne i totalitarne, jednak ostatnio mieliśmy do czynienia ze zbrodniami ateistów komunistycznych. Czy lęk ateistów przed Bogiem i nienawiść do niego nie jest przejawem ukrytej, nieuświadomionej fascynacji i miłości? Może niektórzy z nich w dzieciństwie byli przykładnymi, głęboko wierzącymi katolikami, chodzili do kościoła, uczęszczali na lekcje religii? Może w jakimś momencie przeżyli moment głębokiego rozczarowania i buntu, spowodowanego kontaktem z nieprofesjonalnym, niekulturalnym, chamskim, albo nadmiernie miłym księdzem? Miłość łatwo zamienia się w nienawiść, i odwrotnie...

Domeną lewaków jest z kolei zwalczanie faszyzmu. Wykazują głęboką nienawiść do faszyzmu i oskarżają o faszyzm wszystkich swoich przeciwników, lub tych, którzy im się w jakikolwiek sposób narazili. Narodowy socjalizm – jak choćby sama nazwa wskazuje, jest ruchem lewicowym. Faszyzm i komunizm miały charakter totalitarny, klasa rządząca zapewniała społeczeństwu socjal, w zamian wymagała ślepej wierności. Oba systemy miały charakter wojenny, uznawały jedną grupę za wybraną – w pierwszym przypadku Niemców, nordyków, w drugim – klasę robotniczą, zaś inną grupę za śmiertelnego wroga – w pierwszym przypadku Żydów i rasy „niższe”, w drugim kapitalistów i imperialistów. Bliskość obu totalitaryzmów potwierdzona jest przez labilność ich aktywistów – bezproblemowe przechodzenie od jednego systemu do drugiego:

Zdaniem historyka Jana Foitzika, rządząca w dawnej NRD partia komunistyczna, Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec (SED), w większym stopniu niż dotąd sądzono przyjmowała w swoje szeregi byłych nazistów. W 1954 roku stanowili oni 27 proc. jej członków.

O ustaleniach niemieckiego naukowca z renomowanego monachijskiego Instytutu Historii Współczesnej (IfZ) pisze w niedzielę tygodnik "Der Spiegel".

Od 1946 roku SED przyjmowała do swoich szeregów dawnych członków Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP), a w 1947 roku uznała, że należy ich traktować "na równi" z innymi obywatelami.

Kierowana przez Adolfa Hitlera NSDAP zdobyła w 1933 roku władzę w Niemczech, stając się organizacją masową, liczącą pod koniec wojny 7,5 mln członków.

W 1954 roku, pięć lat po powstaniu NRD, rządząca partia składała się w 27 procentach z byłych członków NSDAP. Jeszcze więcej - nieco ponad 32 proc. - stanowili oni wśród pracowników administracji publicznej.

http://www.rp.pl/artykul/935943.html

Czy okazywana na każdym kroku nienawiść lewaków do faszyzmu nie jest w istocie fascynacją i zamiłowaniem?