Moda islamu

Moda islamu jest określona przez Koran:

24:31  Powiedz wierzącym kobietom, żeby spuszczały skromnie swoje spojrzenia i strzegły swojej czystości; i żeby pokazywały jedynie te ozdoby, które są widoczne na zewnątrz; i żeby narzucały zasłony na piersi, i pokazywały swoje ozdoby jedynie swoim mężom lub ojcom, albo ojcom swoich mężów, albo swoim synom lub synom swoich mężów, albo swoim braciom, albo synom braci, lub synom swoich sióstr; lub ich żonom, lub tym, którymi zawładnęły ich prawice; albo swoim służącym spośród mężczyzn, którzy nie są owładnięci pożądaniem cielesnym; albo też chłopcom, którzy nie poznali nagości kobiet. I niech one nie stąpają tak, aby było wiadomo, jakie ukrywają ozdoby. Nawracajcie się wszyscy do Boga, o wy, wierzący! Być może, będziecie szczęśliwi!

Młoda Angielka Stacey odwiedza rodzinne miasto Luton, obecnie zamieszkałe przez muzułmanów. Trafia na ich demonstrację – wznoszą okrzyki  – „Wielka Brytania – do piekła!” -  „Do diabła z brytyjską policją!”. Muzułmanki ubrane są w czarne burki, szczelnie zasłaniające całe ciało z wyjątkiem wycięcia na oczy. Zwracają uwagę ubranej w skromną czerwoną sukienkę Angielce, że wygląda na ulicy jak nago, pytają, kogo próbuje uwieść. Imam tłumaczy jej, że muzułmanie nie będą przestrzegać brytyjskiego prawa, dopóki nie zapanuje islam, a wszyscy niemuzułmanie trafią do piekła.

Części muzułmanek, aby zaspokoić wymogi religii, wystarcza hidżab – składający się na ogół z chusty na głowę i krótkiego płaszczyka. Muzułmanki w Europie – w państwach, które tego zabraniają – walczą o prawo noszenia burek, a w Wielkiej Brytanii dumnie je noszą. Plasują się w ten sposób w szpicy postępu cywilizacji islamu, na równi na przykład z Afgankami.

Jeśli taki poziom ortodoksji muzułmańskiej osiągnęliśmy w Europie, to zaciekawiło mnie, jak wygląda moda w jądrze islamskiej rewolucji – Iranie.

W krajobrazie Iranu mamy naturalnie obfitość burek, ale jak widać na przedstawionych zdjęciach dziewczęta chętnie noszą hidżaby. Irańczycy należą, jak Europejczycy do rasy aryjskiej – a młodzież obu płci jest przystojna i urodziwa. Dziewczyny są dumne ze swojej urody, chustę zakładają luzacko, tak aby bardziej intrygowała i prowokowała, niż zakrywała.

Zainteresowanie modą doprowadziło mnie do odkrycia uderzającej sprzeczności:

- serce cywilizacji europejskiej – Wielka Brytania – burki – przykład skrajnych fanatyków islamskich

- jądro rewolucji islamskiej – Iran – luzackie hidżaby – przykład muzułmanów umiarkowanych

Ta sprzeczność podważa tezę niektórych publicystów prawicowych, że islam to pociąg do którego – z powodów demograficznych – nieuchronnie wsiądziemy i który zawiezie nas tylko w jedną stronę – do Średniowiecza. Jak widać młodzi Irańczycy jednak nie chcą do Średniowiecza. To nie tylko kwestia mody. Okresowo wybuchają tam masowe protesty uliczne.  A może działa mechanizm psychologiczny – „trawa sąsiada jest bardziej zielona” . W połączeniu z pokoleniową tendencją do buntu daje to paradoksalny efekt: w państwie demokratycznym walka młodzieży o islamizację, w państwie islamistycznym walka młodzieży o demokratyzację.

Niektórzy komentatorzy prawicowi jednoznacznie potępiają Arabską Wiosnę – uznając ją za bezsensowny i tragiczny w skutkach spisek USA, Izraela, Europy. Zaangażowanie Zachodu w obalanie lub próby obalania dyktatorów okazało się niewątpliwie bolesnym błędem. Jednak rzeczywistymi przyczynami wybuchu rewolucji były stagnacja ekonomiczna, bieda, sprzeczności religijne (sunnici – szyici), sprzeczności narodowe lub plemienne, narastająca niechęć do wieloletnich dyktatorów. Arabska Wiosna to dla mnie przykład, że model państwa muzułmańskiego jest nieefektywny we współczesnej cywilizacji. Niestety obdarowani demokracją Arabowie zażądali czego? Naturalnie więcej islamizacji. Ten etap dokładnie potwierdził pesymistyczne prognozy naszych prawicowych komentatorów. Jednak co dzieje się dalej – w Egipcie narastające protesty społeczne przy współdziałaniu armii obaliły rządy Bractwa Muzułmańskiego, w Tunezji w ostatnich wyborach zwyciężyła świecka partia Nidaa Tounes (Wezwanie Tunezji). Okazuje się, że niektóre narody, społeczeństwa mają ukształtowaną przez wieki tożsamość, spójność – której nie zdołają zmienić nawet rewolucje.

Pytanie – czy państwa europejskie mają jeszcze tożsamość i spójność? Czy pozostaniemy bezradną ofiarą zhańbioną przez islamistyczną dzicz?