Synod o rodzinie - weto dla zboczeńców

W Watykanie odbył się Synod Biskupów o rodzinie. Synod jest instytucją doradczą. Nie podejmuje decyzji, ale uchwala wnioski większością kwalifikowaną dwóch trzecich.

Dokument posynodalny - Relatio Synodi - którego treść ogłoszono 18 października, przyjęto nie całościowo, ale głosując oddzielnie nad każdym z 62 jego punktów.

Najwięcej zastrzeżeń obecnych wywołały punkty 52-56, dotyczące stanowiska Kościoła wobec rozwiedzionych i homoseksualistów. Stosunkowo najniższą aprobatę zyskał punkt 52., mówiący o możliwości dopuszczenia do Eucharystii rozwodników, którzy powtórnie zawarli związki małżeńskie: poparło go 104 ojców synodalnych, podczas gdy przeciw było 74. Dyskusyjny okazał się też następny punkt, nawiązujący do tej samej tematyki, za którym głosowało 112, a przeciw było 64, podobnie jak punkt 55 (o opiece duszpasterskiej nad homoseksualistami): 118 do 62.

Komentując wyniki głosowania i sam dokument dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej ks. Federico Lombardi SI zwrócił uwagę, że wspomniane wyżej trzy punkty z najniższą aprobatą uzyskały większość nie kwalifikowaną, ale względną.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,20303,dokument-posynodalny-przyjeto-niejednomyslnie.html

Zablokowanie liberalizacji wobec rozwodników i homoseksualistów jest sukcesem konserwatywnego nurtu Kościoła, którego przedstawicielem jest nasz arcybiskup Gądecki:

Relacjonując obrady synodalne, abp Gądecki zwrócił szczególną uwagę na konieczność poszanowania tradycji i wcześniejszego nauczania Kościoła na temat rodziny i małżeństwa. 

– Nauczanie o małżeństwie i rodzinie nie zrodziło się na tym synodzie, tylko trwa tak długo, jak trwa Kościół

- Naszym głównym zadaniem duszpasterskim jest wsparcie rodziny, a nie uderzanie w nią – mówił metropolita poznański (...)

http://gosc.pl/doc/2210381.Abp-Gadecki-podsumowuje-synod

Papież Franciszek wezwał do rozsądku i umiarkowania, ostrzegając zarówno skrajnych konserwatystów, jak i liberałów:

- Pokusa, przemienienia kamieni w chleb, aby przerwać długi, ciążący i bolesny (por. Łk 4,1-4), a także przemienienia chleb w kamień, by rzucić nim na grzeszników, słabych i chorych (por. J 8,7), to znaczy, aby przekształcić go „w ciężary nie do uniesienia” (Łk 11, 46).

- Pokusa, aby zejść z krzyża, aby zadowolić ludzi, a trwania na nim, żeby wypełnić wolę Ojca; pochylenia się przed duchem tego świata, zamiast go oczyścić i nagiąć do Ducha Bożego.

http://gosc.pl/doc/2208469.Papiez-Kosciol-nie-leka-sie-wielkich-wyzwan-wspolczesnosci

Religie potrafią bardzo silnie ingerować w kwestie obyczajowe, czego współczesnym przykładem jest islam. Głównym przesłaniem tej religii stała się kontrola obyczajowa. Muzułmanie mogą cieszyć się takimi atrakcjami jak na przykład chłostanie kobiet za nieodpowiedni strój, kamienowanie kobiet za flirt, wieszanie homoseksualistów.

Obyczajowość to nie moralność. Zasada moralności: nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe ma charakter uniwersalny. Obyczajowość zmienia się w czasie i jest inna w różnych kulturach, ma charakter umowny. 100 lat temu w Europie dziecko pozamałżeńskie było hańbą dla kobiety, obecnie taka sytuacja jest akceptowana. Nasz konserwatywny podróżnik Cejrowski zaproszony przez Indian na wieczorne spotkanie nie wahał się założyć obowiązkowego tam stroju – brak ubrania, oprócz owinięcia penisa liściem i podwiązania lianą.

Współczesny świat jest tak wypełniony przez naukę, technikę, media, że mogłoby się wydawać, że nie potrzebuje religii. Wiele osób czuje się jednak zagubionych w tym matriksie i potrzebuje wsparcia. Konwersje na totalitarny obyczajowo islam są jednak wyjątkami. Praktyka religijna we współczesnej Europie powinna skoncentrować się na kwestiach wiary, moralności, wsparcia psychologicznego, doskonalenia duchowego, a nie na teologii oraz kontroli obyczajowości.

Wzorzec obyczajowości wymagany przez Kościół Katolicki był w Europie społecznym standardem do połowy poprzedniego wieku. Współczesne społeczeństwo funkcjonuje pomimo powszechności antykoncepcji, współżycia pozamałżeńskiego, rozwodów, konkubinatów, tolerowania homoseksualistów. Kontrast teorii głoszonej przez Kościół i społecznej praktyki jest tak drastyczny i szokujący, iż powoduje w społecznej świadomości ograniczenie funkcji, roli i misji religii do kilku zakazów obyczajowych, które wypierają kwestie wiary i moralności. Chrześcijaństwo staje się w tym sensie łagodniejszą formą islamu. Większość wiernych nie mając wpływu na zmiany interpretacji doktryny żyje jakby coraz bardziej obok oficjalnej praktyki Kościoła. Nie buntują się, pełni pokory próbują w swoim sumieniu pogodzić sprzeczności, albo też nie poświęcają kwestiom religijnym uwagi.

Z drugiej strony konserwatywna fiksacja obyczajowa Kościoła fascynuje i przyciąga zboczeńców, którzy z rozkoszą pokonaliby ten bastion. Marzą o ślubach pedalskich, zakonnicach z krzyżami w zadku. Nieustannie krytykują przypadki pedofilii kleru, ale tak obleśnie i namolnie, że jawnie przeziera z tego ekscytacja i zazdrość. Trudno sobie wyobrazić, jakie jeszcze robactwo może wypełznąć z ich lewackich mózgów.

Kolejny synod za rok powróci do kwestii rodziny. Mam nadzieję, że Duch Święty wskaże naszym biskupom rozsądne rozwiązanie tych problemów.