Konflikt PiS - PO jako konflikt romantyzmu z pozytywizmem

Odkąd ograniczono zasięg Radia Maryja słucham lewackiego RDC. Lepsze to niż muzyka pop przeplatana reklamami na pozostałych programach, przynajmniej rozmawiają. Zaproszono socjologa Edmunda Wnuk-Lipińskiego. Wyjaśnił, że studiował z JKM na jednej uczelni, znali się, ale nie przyjaźnili. Uważa, że JKM to ekscentryk, dla którego najważniejsze jest wyróżnić się, realizacja celów politycznych jest mniej istotna. Prowadzący rozmowę lewacki dziennikarz zapytał o wiodące partie polityczne, zaznaczając, że według niego nie ma różnicy pomiędzy PO i PiS. Na to Wnuk-Lipiński odparł, że jest istotna różnica, bo program PiS jest kontynuacją romantyzmu, a PO – kontynuacją pozytywizmu.

Zaskoczyło mnie to twierdzenie. Przyznam się, że także  dla mnie PO i PiS to partie systemowe, obie gorliwie realizujące eurosocjalizm, różniące się tylko etykietkami. Umiejętnie rozniecany spór o te etykietki pozwala im w sumie zmonopolizować 80% elektoratu. Obie partie rządziły, więc w ocenie można oprzeć się na faktach.  W sferze ekonomicznej PiS głosi hasła socjalistyczne, ale kiedy ta partia była u władzy, podatki uległy zmniejszeniu. PO głosi hasła liberalne, za to podatki konsekwentnie podnosi. W sferze polityki zagranicznej PiS powraca do samobójczej doktryny Becka – walki z Niemcami i Rosją jednocześnie. PO proponuje bardziej racjonalne rozwiązanie – ścisły sojusz z Niemcami. W praktyce jednak obie partie realizują politykę silnie ograniczonej suwerenności i udziału Polski w NATO i Unii Europejskiej. Dla obu partii strategicznym celem jest dorwać się do władzy i do koryta, aby obficie obdzielić swoich funkcjonariuszy, ich rodziny i przyjaciół. Czyli jakby nie patrzeć – POPiS.

Ale może coś jest w tej kontynuacji romantyzmu i pozytywizmu. Wiem, że to tylko etykietki, że ani PiSiacy  nie ruszą do bohaterskiej walki o ojczyznę, ani PO-wcy nie będą budować uczciwego, kupieckiego kapitalizmu. Obie partie bezczelnie oszukują swoich wyborców. Etykietki te jednak od wielu lat działają na elektorat. Trwałość i skuteczność tej socjotechniki wskazuje na polaryzację mentalności. Okazuje się, że nie ma jednej mentalności Polaków, ale co najmniej dwie.

Poniżej link do mapki pokazującej preferencje w wyborach do europarlamentu 2014:

http://www.wyborynamapie.pl/

Przewaga PO zadziwiająco pokrywa się z byłą granicą rozbioru pruskiego (plus Warszawa), natomiast przewaga PiS występuje w byłych granicach rozbioru rosyjskiego i austriackiego. Jednym z kryteriów romantyzmu/pozytywizmu jest metoda przeprowadzania powstań. Polacy z zaboru pruskiego przeprowadzili przemyślane, przygotowane powstania wielkopolskie i śląskie, które zakończyły się zwycięstwem. Polacy z zaboru rosyjskiego przeprowadzili powstania listopadowe, styczniowe i warszawskie, które zakończyły się klęską, poważnymi stratami i ofiarami. Ulubionym hasłem romantyków jest „Polska Chrystusem narodów”. Im więcej zgliszcz i ofiar, tym większa satysfakcja poetów, którzy mogą to z lubością opiewać.

Ciekawe, że znaczna część ludności ziem zachodnich i północnych to repatrianci z Kresów. A jednak większość przejawia tendencje pozytywistyczne. Wskazywałoby to, że pochodzenie owej mentalności nie jest genetyczne, lecz kulturowe. Może to wynik kształcenia młodzieży na uczelniach Wielkopolski i Pomorza Gdańskiego? Może działa bliskość Niemiec – zamiast demonizacji wroga zbliżenie przez sąsiedzką współpracę? A może to wpływ ducha tych ziem, działającego poprzez krajobraz, architekturę, historię? Mieszkańcy ziem odzyskanych wiedzą, że tu przybyli, zastąpili poprzednią ludność, ale stopniowo zaczynają się z nią identyfikować. Zabytki przestają być niszczone, tylko pracowicie odnawiane. Pojawiają się tabliczki pamiątkowe poświęcone wybitnym obywatelom z okresu przynależności do Prus. W sumie poprzedni mieszkańcy byli także pochodzenia polskiego.

Kolejnym z kryteriów romantyzmu jest życie w idealnym, wyimaginowanym świecie. Rzeczywistość może być brudna i podła, ale to nieważne, bo my romantycy, jesteśmy nieskazitelnymi rycerzami i niesiemy w sobie świętość. Jeśli obowiązująca religia nie wyraża tego przesłania wystarczająco, można zastąpić ją kultem smoleńskim. Zwolennicy PiS skutecznie tworzą własną rzeczywistość – własne wyniki sondaży, alternatywne komisje wyborcze i wyniki wyborów, alternatywny rząd. Ciekawie opisał to Nitager:

http://nitagerus.blogspot.com/2014/05/co-wasne-to-wasne.html

Istotną różnicą jest według mnie psychologiczny obraz liderów kreowany w mediach. Ci z PO starają się przedstawić jako rzeczowi, spokojni, otwarci, gotowi do dyskusji. Natomiast baronowie PiS, np. Hoffman, Błaszczak prezentują nienaruszalną pewność siebie, arogancję, pychę, agresję i pogardę dla wszystkich, którzy nie są zwolennikami. Zwierciadlaną postawę dostrzegam u lewaków, przekonanych,  że wszyscy, którzy nie podzielają ich kultu aborcji, zboczeń seksualnych, nienawiści do Polski i religii katolickiej to idioci, pełni zacofania i lęku. Czyżby lewactwo też było formą romantyzmu?

Napisałem, że działacze PO „starają się przedstawić jako rzeczowi, spokojni, otwarci...” Niewątpliwie skutecznie działa to na dużą część elektoratu. U mnie wywołują jednak na ogół odruch wymiotny, zwłaszcza np. Kidawa-Błońska, Śledzińska-Katarasińska i inni.

Solidarnie odrzucam zarówno PO jak i PiS jako partie systemowe. W przypadku jednak ideologii, które wykorzystują jako swoje etykietki, zdecydowanie wybieram pozytywizm. Wynika to z mojego urodzenia na Śląsku, z którym się nadal identyfikuję.