Na czym polega gwałt lesbijski?

Za ogólny wniosek z burzliwej dyskusji pod poprzednim tekstem można uznać stwierdzenie, że genderyzm to obszerny i niejednoznaczny nurt. Z uwagi na rangę i znaczenie we współczesnej cywilizacji zasługuje moim zdaniem na przyrostek, czyli sufiks „-izm”.

Dyskusja i jej podsumowania nasunęły mi bardziej ogólną refleksję na temat dzisiejszego podejścia do kobiecości – owo spektrum poglądów i ich realizacji przedstawię w kilku punktach.

1. Skrajny konserwatyzm – współcześnie islamizm. Naturalne popędy kobiet – seksualny i agresji uznane są za główne zagrożenie dla cywilizacji i surowo tłumione. Zewnętrznym tego przejawem jest przymusowe ubranie kobiet w wory – burki lub nikaby. Nie zapobiega to jednak okrutnemu dyscyplinowaniu – chłosta, obcinanie uszu lub nosa, kąpiel w kwasie siarkowym, kamieniowanie itp.

2. Umiarkowany konserwatyzm – np. w Polsce. Gniewne oburzenie genderystek wywołują tradycyjne gesty szacunku np. całowanie w rękę, przepuszczanie jako pierwszej w drzwiach. Jeszcze większe oburzenie wywołuje surowe upomnienie kobiety zachowującej się jak dziwka. Ja osobiście przyznam się, że z repertuaru zachowań umiarkowanie konserwatywnych stosuję jedynie przepuszczanie kobiety jako pierwszej podczas wchodzenia po schodach.

3. Droga środka – realistyczne dostosowanie relacji damsko-męskich do obecnego etapu cywilizacji.

4. Liberalizm obyczajowy. Wykorzystanie i eskalacja naturalnych popędów kobiet – seksualnego i agresji dla celów marketingowych i politycznych. Albo też jak w  „podsumowaniu” – lirycznym komentarzu pod poprzednim tekstem. Pełen demonicznego uroku lord protektor obejmuje swoją opieką kobiety, które realizują swoje potrzeby walki i miłości. Śmiało i skutecznie zwalczają wrogów, ale też zaspokajają potrzeby lorda, albo wskazanych przez niego mężczyzn – udziela im wtedy satanistycznego ślubu. W nagrodę mogą swobodnie stosować aborcję. W innym tekście spotkałem się z opinią, że skrobanka bywa odczuwana przez kobiety jako wielokrotny orgazm.

5. Skrajny liberalizm obyczajowy. Na przykład kobiety heteroseksualne traktowane są przez skrajny odłam lesb jako bezwartościowe szmaty, które należy gwałcić. Koleżanka opowiadała mi mityngu pewnego stowarzyszenia, w którym brała udział. W sali bankietowej były same kobiety, jedyni mężczyźni to kelnerzy. W miarę spożytego alkoholu atmosfera stawała się coraz bardziej gorąca. W pewnym momencie kierująca imprezą wezwała kelnerów i kazała im wypierdalać. Następnie padło hasło, aby rozbawione uczestniczki rozebrały się do topless. Impreza skończyła się tym, że „nowe”, które nie wiedziały o co chodzi, zostały rozebrane do goła i zgwałcone. Koleżanka niestety nie chciała mi wyjaśnić, na czym polega lesbijski gwałt.

Warto zaznaczyć, że skrajności w praktyce i ideowo zbliżają się do siebie. W „-izmach” chodzi o to aby należeć do silnej, agresywnej grupy, która ma przewagę, która z satysfakcją poniża, prześladuje lub morduje umiarkowaną część społeczeństwa, która narzuca system totalitarnej kontroli. Patrząc na tłum zakapturzonych, napieprzających się lewaków, islamistów lub nazistów nasuwa się refleksja, że niewiele im trzeba, aby przejść z jednej grupy do drugiej. Taką labilność potwierdzają historyczne dane np. o masowym przechodzeniu niemieckich komunistów do ruchu faszystowskiego, a po przegranej wojnie odwrotnie.

Jako chrześcijanin wybieram drogę środka. Jezus symbolicznie ofiarował nam chleb i wino. Chleb interpretowałbym jako pracę i odpowiedzialność, a wino jako rozrywkę i wyluzowanie się. Zaznaczam, że jest to moja luźna impresja, a nie interpretacja teologiczna. Jako katolik powierzchowny w sensie poziomu wiedzy teologicznej jestem tylko nędznym robakiem. Ta osobista refleksja o chlebie i winie utwierdza mnie jednak w wierze chrześcijańskiej.