Triumf stalinizmu we współczesnej Polsce

Każdy ustrój przechodzi ewolucję: niszczenie poprzedniego systemu, siermiężne początki – rozwój - upadek.

Na przykład feudalizm: okrutny bandyta grasujący z maczugą w lesie staje się władcą – szlachetny król broniący swojego ludu i religii – zdegenerowany monarcha nurzający się w obżarstwie, pijaństwie i rozpuście.

Albo komunizm: destrukcja gospodarki, brutalne represje, odpowiadające okresowi leninowsko-stalinowskiemu - nowoczesny komunizm chiński łączący autorytarną władzę z względnym liberalizmem gospodarczym, intensywny rozwój społeczno-ekonomiczny – ostatnia faza to przeżarcie władzy nihilizmem, korupcją i rozpad (ZSRR za Grobaczowa, PRL za Jaruzelskiego). 

Polski komunizm miał tylko krótki moment epizod wejścia na drogę intensywnego rozwoju – rządy Rakowskiego w latach 1988/89 ze słynna ustawą Wilczka o wolności gospodarczej:

Adam Sadowski: Ustawa Mieczysława Wilczka jest do tej pory niedoścignionym wzorem ustawy, dającej najwięcej wolności gospodarczej polskim przedsiębiorcom. Co jest zaskakujące, jest zgodna z polskimi zobowiązaniami wobec UE.

Robert Gwiazdowski: Ustawa o działalności gospodarczej, zwana ustawą Wilczka, uchwalona jeszcze za komuny w grudniu 1988 r., stwierdzała, że "podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne i dozwolone każdemu na równych prawach". Później było już tylko gorzej: kolejne regulacje, ograniczenia, koncesje, zezwolenia w myśl typowej raczej dla komunizmu, a nie budowanego rzekomo kapitalizmu, zasady postępowania z prywaciarzami: trzeba ich tolerować, ale należy trzymać krótko.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Ustawa_Wilczka

Rok 1989 przyniósł wielkie nadzieje niepodległości i wolności, ale faktycznie okazało się, że rozpoczęliśmy pierwszy etap wymienionej na początku ustrojowej triady. Rządy pierwszych premierów II RP odpowiadają okresowi leninowskiemu - to okres intensywnej destrukcji polskiego społeczeństwa i polskiej gospodarki – niszczenie przemysłu i przedsiębiorstw, np. przemysłu samochodowego, chemicznego, elektronicznego, stoczni, złodziejska prywatyzacja NFI w 1995. 

Szczytowym momentem destrukcji państwa były tzw. reformy Buzka z 1999:

oświatowa – zniszczenie dotychczasowego systemu ośmioletniej szkoły podstawowej, szkół zawodowych i czteroletnich liceów – zamiast tego gimnazja: zbiorowisko agresywnej młodzieży w okresie dojrzewania z nauczycielami pozbawionymi skutecznych środków egzekwowania dyscypliny

emerytalna – wprowadzenie systemu stanowiącego piramidę finansową, determinującego bankructwo budżetu państwa i katastrofę demograficzna  Istotną część łupu przekazano kolesiom z OFE. Dziś autorzy systemu Balcerowicz i Buzek protestują przeciwko likwidacji OFE motywując to zawłaszczaniem przez państwo oszczędności obywateli. Tylko, że nigdy nie wdrożono systemu wypłat emerytur z OFE. Nigdy nie było zamiaru, aby zwrócić ludziom odebrane pieniądze, niezależnie czy trafiły do biurokratów z ZUS czy kolesi z OFE.

zdrowotna – każdy pracujący płaci 10% składki zdrowotnej, są to ogromne i w dużej mierze stracone środki. Gwarantowany koszyk świadczeń jest z jednej strony tak szeroki, że państwo nie jest w stanie się z nich należycie wywiązać. Np. wielomiesięczny lub wieloletni okres oczekiwania na wizytę u specjalisty lub operację. Z drugiej strony media podają codziennie przykłady osób umierających na rzadkie choroby, którym NFZ nie może finansować drogiego leczenia. Wiele osób w praktyce pomimo płacenia na NFZ płaci prywatnie za ubezpieczenia i świadczenia medyczne.

administracyjna – wprowadzenie powiatów wraz z ich aparatem administracyjnym.

Liczba urzędników w Polsce w okresie ostatniego ćwierćwiecza wzrosła prawie trzykrotnie.  W tym czasie liczba mieszkańców Polski wzrosła o niecały 1% (1988 – 37,9 mln, 2010 – 38,2 mln) a liczba zatrudnionych poza sferą budżetową wzrosła o 9% (2002 – 11,1 mln, 2010 – 12,2 mln).

http://www.resulto.pl/baza-wiedzy/liczba-urzednikow-w-polsce/

Podział na województwa nie odpowiada historycznym regionom Polski – pozostawia małe województwa mogące pełnić rolę „korytarzy” dla celów germanizacji np. opolskie, lubuskie.

Jeśli rządy pierwszych premierów II RP odpowiadają okresowi leninowskiemu, to odnoszę nieodparte wrażenie, że współcześnie wraz z liderami narodu Kaczyńskim i Tuskiem, wymieniającymi się u władzy, wkroczyliśmy w okres odpowiadający stalinowskiemu.

Wymienię kilka cech stalinizmu:

- kult przywódcy wpajany przez medialną indoktrynację

- walka klasowa: Tusk i Kaczyński są dla siebie nawzajem głównymi wrogami klasowymi, reprezentują stale powiększający się krąg rzeczywistych i urojonych przeciwników, wobec których należy stosować represje: np. pokazowe aresztowania i procesy, odmawianie koncesji Telewizji Trwam

- cykliczne czystki kadrowe w kręgach aparatu partyjnego: usunięcie przez Kaczyńskiego środowiska obecnego PJN  Joanny Kluzik-Rostkowskiej, Elżbiety Jakubiak, Pawła Poncyliusza, Adama Bielana, Michała Kamińskiego, Pawła Kowala, Marka Migalskiego, środowiska obecnej Solidarnej Polski Tadeusza Cymańskiego, Jacka Kurskiego, Zbigniewa Ziobry, Arkadiusz Mularczyka, Beaty Kempy, Ludwika Dorna; usunięcie lub odsunięcie przez Tuska: Zyty Gilowskiej, Pawła Piskorskiego, Andrzeja Olechowskiego, Jarosława Gowina, Johna Godsona, Jacka Żalka, a w praktyce i Grzegorza Schetyny. W praktyce liderzy pozbywają się wszystkich osób niezależnych, z charyzmą, mogących stać się konkurentami. Traktują ich jako zagrożenie, a nie cennych współpracowników, mogących przyczynić się do rzeczywistego rozwoju.

- redukcja kierowniczej roli partii do ścisłego kierownictwa pełniącego rolę dyktatorską, rolą szeregowych członków partii, posłów i radnych jest wypełnianie poleceń – np. dyscyplina klubowa na głosowaniach w Sejmie

- stała indoktrynacja, kampanie mobilizujące masy –np. kult smoleński z jednej strony i obrona społeczeństwa przed zagrożeniem tym fanatyzmem z drugiej strony

- biurokratyzacja i centralizacja państwa – tutaj obaj liderzy są zgodni

- obciążanie społeczeństwa wysokimi podatkami, za to system przywilejów dla klasy rządzącej – ważne tylko, aby „swoi” stanęli przy korycie

- uniformizacja ideologiczna społeczeństwa: PO propagujące eurosocjalizm i PiS propagujący narodowy socjalizm

Większość społeczeństwa polskiego jest wiernymi wielbicielami jednego lub drugiego z wymienionych liderów. Upłynie pewnie kilkadziesiąt lat, zanim Polacy będą w stanie dokonywać bardziej racjonalnych wyborów przywódców gwarantujących rzeczywistą realizację interesów większości narodu. Wielu komentatorów zazdrościło np. Niemcom spokojnej i merytorycznej ostatniej kampanii wyborczej. Na razie musimy w Polsce cieszyć się tym co mamy, czyli okresem odpowiadającym stalinizmowi.