Pokłosie

Antypolscy szowiniści zafundowali nam film “Pokłosie” obciążający nasz naród winą za Holocaust, podczas gdy świat zmaga się z pokłosiem po obaleniu i zamordowaniu w 2011 przywódcy Libii, pułkownika Kaddafiego.

Konsul włoski w Bengazi Guido de Santis niedawno podróżował po ulicach tego miasta, gdy nieznani sprawcy otworzyli ogień do jego samochodu. Zbladł, momentalnie przypomniał sobie los swojego kolegi – ambasadora USA Christophera Stevensa brutalnie zamordowanego przez oddział islamistów we wrześniu poprzedniego roku. Lata spędzone w ojczystych Włoszech przyniosły jednak praktykę w odpieraniu nieustannych zamachów i ataków mafii.  Samochód był kuloodoporny. Szybko wydał rozkazy ochronie. Wystarczyło kilka wystrzałów z ręcznych wyrzutni przeciwpancernych, aby zlikwidować zagrożenie - i kilka sąsiednich budynków. Wieczorem uczczono to małe zwycięstwo tradycyjną imprezą we włoskim konsulacie – z winem i śpiewem.

Niepokoje w Libii to jednak drobiazg z sytuacją w Mali – gdzie ewakuowali się najemnicy Kaddafiego – Tuaregowie. Wykorzystując swoje wyszkolenie i przywiezioną z Libii ciężką broń wywołali w stanowiącym część Sahary północnym Mali powstanie. Krytycznym momentem był przewrót wojskowy w tym kraju – armia, niezadowolona z nieskutecznego zwalczania rebelii, obaliła w marcu 2012 prezydenta Toure. Zamęt wykorzystali Tuaregowie, opanowując północną część kraju, którzy z kolei zostali wkrótce wyparci przez radykalnych islamistów z Al-Kaidy. Obszar ten dwa razy większy od Niemiec stał się schronieniem i twierdzą dla islamistów, rozbudowują tu swoje oddziały i rozszerzają wpływy na sąsiednie kraje. Mieszkańcy północnego Mali zapoznali się w praktyce z prawem szariatu. Budynki sądów zostały zamknięte jako niepotrzebne. Procedury sądowe zastąpili brodaci kolesie wymierzający wyroki podczas spotkań w hotelu. Zasadniczo wymierzają karę biczowania, amputacji ręki albo ukamieniowanie. Chętnie kamieniują zwłaszcza kobiety. Dla rozrywki wysadzają zabytkowe światynie w starożytnym Timbuktu.W efekcie tłumy zabiedzonych uchodźców w południowym Mali i w sąsiednich krajach.

ONZ i ECOWAS – Organizacja Współpracy Ekonomicznej Państw Zachodniej Afryki zdawały sobie sprawę z zagrożenia dla Mali, sąsiednich państw afrykańskich i także Europy, ale nie były skłonne do udzielenia szybkiej pomocy militarnej. Państwa europejskie nie chciały interweniować, a oddziały afrykańskie miały doświadczenie w misjach pokojowych i rozjemczych, lecz nie w bezlitosnej walce z dobrze wyszkolonym przeciwnikiem w warunkach pustynnych. Zadecydowano o wysłaniu 3.000 żołnierzy z państw ECOWAS, głównie Nigerii, Nigru, Senegalu i Togo, którzy mieli we wrześniu wesprzeć ofensywę armii malijskiej.

Względnie stabilna sytuacja trwała do piątku, kiedy to islamiści podjęli nagłą ofensywę zajmując miasteczko Konna, niedaleko strategicznego lotniska w Sevare. Po zajęciu Sevare droga do stolicy Mali - Bamako stanęłaby otworem. W tej sytuacji władający Mali do 1960 r Francuzi nagle zmienili decyzję o niezaangażowaniu militarnym. Francuskie samoloty i śmigłowce wsparły oddziały malijskie przy odbiciu Konna zrzucając bomby, rakiety i ostrzeliwując pozycje islamistów. W walkach zginął francuski pilot helikoptera. Świadkowie donoszą, że oddziały islamistów wycofały się w samochodach terenowych na północ. Podobno szpitale w północnym Mali zapełniły się rannymi, a kostnice martwymi islamistami.  Rzecznik islamistycznej grupy Ansar Dine zagroził Francji surowymi konsekwencjami – nie tylko dla znajdujących się w niewoli francuskich zakładników, ale także dla wszystkich Francuzów.

Nie uporaliśmy się z konsekwencjami po obaleniu Kaddafiego, a w Syrii trwa w najlepsze obalanie prezydenta Baszara al-Asada. Powstańcy po tygodniach zaciętych walk opanowali niedawno strategiczną bazę lotniczą Taftanaz na północnym zachodzie Syrii. Znacznie ograniczy to możliwości działania armii syryjskiej w tym regionie. Zwycięzcy powstańcy radośnie celebrują swój sukces na tle zrujnowanych budynków, porzuconych czołgów i helikopterów. Główną rolę wśród atakujących odegrała organizacja Jahbat al-Nusra – odłam Al-Kaidy. Wywodzi się z islamistów, którzy wycofali się z Iraku i liczy ponad 5.000 fanatycznych członków. Rządy państw zachodnich i arabskich oceniają al-Nusra jako poważne zagrożenie. Ruch ten będzie walczył o władzę nawet po obaleniu rządów al-Asada. USA umieściły tę grupę na liście organizacji terrorystycznych.

Jeśli europejscy postmodernistyczni lewacy oddający się całym sobą islamistom liczą, że po zwycięstwie Dżihadu nastąpi czas pokoju i wiecznej szczęśliwości, to w świetle powyższych faktów widać, że trafimy raczej z deszczu pod rynnę. Decyzję o interwencji w Mali podjął socjalistyczny prezydent Francji Hollande. Czy to początek jakiegoś otrzeźwienia?