Światło nadziei

Świat wstrząsany konfliktami i straszliwymi zbrodniami potrzebuje pokoju i miłości. Światło nadziei narodziło się w Białymstoku.

Ludwik Łazarz Zamenhof, właśc. Eliezer Lewi Samenhof, esp. Ludoviko Lazaro Zamenhof (ur. 15 grudnia 1859 w Białymstoku, zm. 14 kwietnia 1917 w Warszawie) – lekarz okulista, twórca sztucznego, międzynarodowego języka esperanto.

Urodził się w rodzinie żydowskiej w Białymstoku, wtedy pozostającym na terytorium Imperium Rosyjskiego, przy ulicy Zielonej 6 (obecnie ulica Zamenhofa). W domu mówiono w jidysz, a drugim językiem był rosyjski, lub (jak podają biografowie A. Zakrzewski, E. Wiesenfeld) polski. Dzieciństwo małego Ludwika upłynęło w środowisku wielonarodowościowej społeczności Białegostoku, złożonej głównie z Żydów, Polaków, Rosjan i Niemców. Mając 10 lat, napisał dramat Wieża Babel, czyli tragedia białostocka w pięciu aktach; uważał bowiem, że główną przyczyną nieporozumień i sporów między ludźmi jest bariera językowa. Jeden, wspólny język miał być jej rozwiązaniem.

Po ukończeniu studiów pracował jako okulista w Warszawie, jednak jego pasją pozostawały języki. 26 lipca 1887 roku, po dwóch latach szukania wydawcy, ukazała się rosyjskojęzyczna książka Język międzynarodowy. Przedmowa i podręcznik kompletny, pod pseudonimem Doktoro Esperanto, oznaczającym "mającego nadzieję doktora". Słowo to przyjęło się z czasem jako nazwa samego języka.

W 1906 zmodyfikował nieco pogląd na kwestię religii – nowo powstała idea homaranizmu zakładała pełne zjednoczenie wszystkich narodów, istnienie wspólnego języka i religii, a kierowana była początkowo głównie do esperantystów. Zamenhof nie znalazł jednak poparcia na świecie dla swojej idei.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Zamenhof

To właśnie Polska, rodzinna ziemia twórcy esperanto, powinna zaangażować się w rozpowszechnienie jego idei. Jesteśmy to winni wielkiemu wizjonerowi.

W 2014 roku kończy się misja naszych wojsk w Afganistanie. Do kraju powrócą tysiące doskonale wyszkolonych, uzbrojonych i chciwych walki żołnierzy. Ekonomiczny i polityczny kryzys w Polsce pogłębia się, napędzany beznadziejną nieporadnością partii rządzącej i paranoją głównej partii opozycyjnej. Niepokojące pogłoski dochodzą z kręgu wyższych dowódców wojskowych. Nie jeden generał, ale kilku aspiruje do roli polskiego Pinocheta. Kiedy dogadają się między sobą, nie trzeba będzie długo czekać na efekty. Wsparcie weteranów z Afganistanu – jastrzębi i lwów w porównaniu z resztą sił zbrojnych zapewni miażdżącą przewagę.

Rozwiązaniem jest esperanto. Po zakończeniu misji w 2014 roku wyślijmy naszych żołnierzy na kolejną misję, tym razem pokoju i przyjaźni. Na początek można wybrać mały kraj, pogrążony w wewnętrznych konfliktach, najlepiej  ze sporymi bogactwami naturalnymi. Celem misji będzie wprowadzenie języka esperanto – jeden język, jedna religia, zjednoczenie. Tubylcy odrzucający pokój, miłość, światło nadziei zostaną wygnani lub zlikwidowani. Ten pierwszy kraj stanie się radosnym przykładem dla świata, a dzieło zjednoczenia będzie toczyć się dalej.