Duda - rozsądny związkowiec?

Jak wiadomo demokracja jest najdoskonalszym ustrojem. Doskonałość demokracji ma jednak efekt uboczny – negatywną selekcję liderów politycznych. Skuteczny polityk w kampanii wyborczej musi wygłaszać kłamliwe, ale pożądane przez społeczeństwo obietnice, a także kreować postać, która spodoba się wyborcom. Po wyborach sztukami socjotechnicznymi zręcznie odwraca uwagę społeczną od oczywistego faktu nierealizowania programu wyborczego. Polityk staje się w efekcie przede wszystkim oszustem, aktorem i manipulatorem medialnym. Osoby preferujące skuteczne, odpowiedzialne i etyczne działanie, zdając sobie sprawę z mechanizmów demokracji, unikają kariery politycznej.

Przegląd galerii przywódców państw świata przekonuje, iż mechanizm negatywnej selekcji polityków działa skutecznie. To bezbarwne, glutowate wypierdki jak Szef Rady Europejskiej Herman Van Rompuy, świeżo wybrany prezydent Francji Francois Hollande – nie potrafił nawet iść u boku Angeli Merkel podczas oficjalnego powitania i musiała go sterować popychaniem. Albo nadpobudliwe błazny – jak jego poprzednik, lub fircykowaty Ken o inteligencji Barbie – prezydent najpotężniejszego mocarstwa. Dotrzymuje temu towarzystwu kroku nasz premier Tusk realizujący się w twardych, męskich, ofensywnych akcjach kastrowania chemicznego lub likwidowania dopalaczy, bo poza tym, poza boiskiem nie ma nic do powiedzenia.

Na tym tle pozytywnie zaskoczyła mnie postać szefa „Solidarności” Piotra Dudy. A priori jestem przeciwnikiem związków zawodowych, ale akurat protest przeciwko bezsensownej i szkodliwej pseudoreformie emerytalnej popieram. Solidarność zamiast organizowania strajków szkodzących gospodarce kraju, zakładom pracy – a więc pośrednio samym pracownikom, wybrała bardziej wyrafinowane i nośne medialnie formy protestu. Zablokowanie Sejmu uważam za świetny pomysł. Tusk miał na tyle rozumu, aby nie wysyłać policji. W nagrodę związkowcy posłali mu piłki do gry – aby rząd zajął się, tym na czym zna się najlepiej. Znakomita błazenada posła Niesiołowskiego – przepychanie się z dziennikarką. Rozpacz posła Biedronia, który prawie popłakał się, kiedy przyglądał się, jak związkowcy brutalnie i bez żadnej subtelności sikali na sejmowe trawniki. Tyle rozumu co Tusk nie miał już Wałęsa, który postulował pałowanie blokujących związkowców.

Poprzedni i inni szefowie związków zawodowych przypominają raczej wściekłe psy w czasie rui, ale ten Duda wygląda sensownie, gada sensownie i na razie działa sensownie. Jak tak dalej pójdzie, to może będziemy mieli materiał na lidera politycznego spoza sita tej negatywnej demokratycznej selekcji.