Filosemityzm czy antysemityzm?

W ostatnich latach obserwujemy w Polsce narastający filosemityzm. Czy przyczyniają się do tego wyłącznie działania żydowskich mediów np. Gazety Wyborczej, TVN? Nie tylko – także politycy PO, a zwłaszcza PiS oddani są idei filosemityzmu. Kolejni prezydenci RP lub ich małżonki są pochodzenia żydowskiego, w pałacu prezydenckim uroczyście obchodzone są święta żydowskie.

Ostatnio jaskrawym przejawem ukochania Izraela przez naszą klasę polityczną była słynna konferencja bliskowschodnia w Warszawie. Umożliwiła premierowi Izraela umocnienie współpracy z państwami arabskimi przeciwko wspólnemu wrogowi Iranowi, wykorzystując zaoferowane przez Polskę neutralne miejsce spotkania.

Jednak politycy i dziennikarze naszych sojuszników USA i Izraela nie byliby sobą, gdyby nie wykorzystali konferencji do przypomnienia, że po pierwsze: gospodarze konferencji Polacy są mordercami i po drugie: majątek narodowy mamy przekazać w ręce organizacji żydowskich. Nikt nie neguje, że w okupowanej Polsce tak jak i w innych okupowanych krajach część ludności uczestniczyła w prześladowaniach. Jednak ci propagandyści twierdzą ni mniej ni więcej, że podczas drugiej wojny światowej Polska byłem reżimem nazistowskim i wiernym sojusznikiem Trzeciej Rzeszy. Takie sytuacje mogą powodować u poddawanych tresurze Polaków dysonans poznawczy – nadal wybierać filosemityzm, czy może jednak antysemityzm. Przykładem jest reakcja Rafała Ziemkiewicza:

Igor Lendorf poczuł się obrażony słowami Rafała Ziemkiewicza, który napisał:

„Najgorsze w tym wszystkim, że człowiek nawet nie może w odpowiedzi znienawidzić Żydów, bo przecież wie, że tym sk**synom właśnie o to chodzi”.

Lendorf za ten wpis zagroził znanemu pisarzowi, publicyście i współzałożycielowi stowarzyszenia Endecja Rafałowi Ziemkiewiczowi procesem.

Wydaje się jednak, że panowie telefonicznie wyjaśnili sobie swoje racje.

https://wolnosc24.pl/2019/02/17/zydowski-publicysta-grozi-ziemkiewiczowi-pozwem-sadowym-czy-polski-dziennikarz-pojdzie-z-torbami-termin-ultimatum-uplywa-jutro-w-poludnie/

Ten incydent niesie według mnie istotne przesłanie. Przyznam się, że sam wpadłem w pułapkę filosemityzmu. Interesuje mnie kultura i obyczajowość żydowska, lubię muzykę klezmerską, znajomi wiedzą, że jak jestem w Warszawie to najłatwiej znaleźć mnie w knajpie żydowskiej.

Z drugiej strony z punktu widzenia środowisk żydowskich zostałbym uznany za antysemitę - bo nie uważam, że Polacy są mordercami, nie zgadzam się, aby oddać choćby grosz z naszego majątku narodowego ich organizacjom i wkurwia mnie samo wysuwanie takich tez.

Według mnie należy rozróżnić pomiędzy Żydami a Żydami. Polacy z polskimi Żydami współżyli od setek lat. Pomimo konfliktów nieunikniona była też współpraca. Żydzi wnieśli wkład w polską naukę, kulturę, przemysł, służyli w armii polskiej. Ich zamordowanie przez Niemców stworzyło kulturową pustkę, poczucie straty, sentyment który może u niektórych powodować filosemityzm. A nawet szukanie śladów pokrewieństwa żydowskiego. Moim zdaniem nie ma w tym nic złego. Polacy z polskimi Żydami na ogół potrafią się dogadać. Zawsze istniał pewien obszar wspólnego interesu. Przykładem jest dogadanie się Ziemkiewicza z Lendorfem.

 

Ale od obcych Żydów niczego dobrego nie oczekujmy...