Syndrom słowika

Na wstępie deklaracja formalna:

Nie tylko dla mnie arbitrem kultury, elegancji i dobrego wychowania jest Smurff. Dlatego jego opinia o sytuacji na blogach politycznych zasiała we mnie ziarno niepokoju:

Z rosnącym przerażeniem obserwuję to, co się dzieje na forach internetowych pod artykułami politycznymi zamieszczanymi na najbardziej popularnych witrynach.

Obelgi, wyzwiska i inwektywy stały się tam zwykłą codzienną rzeczywistością, do tego stopnia, że już nikt nie zwraca na to szczególnej uwagi, traktując takie zachowanie jak normę.

Ba, czasem jak czytam zamieszczone tam komentarze odnoszę wrażenie, że gdyby komentujący tam internauci mieli broń pod ręką i swoich adwersarzy w polu rażenia, wystrzelaliby ich jak kaczki bez mrugnięcia okiem, a być może nawet z dziką satysfakcją...

A ja dorzucę teraz jeszcze jeden kamyczek do tego ogródka; nadmiar takich negatywnych komentarzy na blogu w moich oczach dyskredytuje także całego bloga. Bo zażarta polemika polityczna czy też światopoglądowa nie oznacza przecież, że dyskusja automatycznie musi być prowadzona na poziomie rynsztoka; rolą gospodarza bloga jest okiełznać rozmówców w taki sposób, aby ważyli słowa i nie obrażali, ani nie wyszydzali swoich adwersarzy, bez względu na poglądy, jakie reprezentują. A jeśli jest inaczej, nie świadczy to najlepiej ani o tych komentujących, ani o blogu jako takim.

Dlatego niedługo po tym, jak zostawiłem na na blogach Dibeliusa i Kiry swój pierwszy komentarz, postanowiłem że nie będę tam więcej zabierał głosu. Bo nie chcę być potraktowany w podobny sposób co Ptr i Kacper, więc postanowiłem prewencyjnie nie wystawiać się na cel. Po prostu nie zgłaszam akcesu do towarzystwa, gdzie od czasu do czasu obrzuca się kogoś błotem.

http://smurffwsieci.blogspot.com/search?updated-max=2013-02-24T21:06:00%2B01:00&max-results=1&start=10&by-date=false

Z drugiej strony niektórzy przedstawiciele zwalczających się grup blogowych wywierają na mnie, wprawdzie przyjacielski i taktowny, ale zwiększający się nacisk, abym ograniczył kontakty z przedstawicielami grupy przeciwnej.

Poglądy te formułują koncepcję blogu jako domu, do którego zaprasza się godnych tego zaszczytu gości, a rolą blogera jako gospodarza jest zapewnienie odpowiedniego doboru towarzystwa, dobrej atmosfery, kultury itd.

Blog w sensie technicznym można zdefiniować jako formę środków masowego przekazu. Niektórzy autorzy wykorzystują tę formę w sposób zupełnie odmienny – wpis jest formą tekstu dziennikarskiego, autor nie cenzuruje, nie odpowiada na komentarze i pozostawia je w całości do dyspozycji gości – jako forum.

Po przemyśleniu tematu doszedłem do wniosku, że jest mi bliżej do tej drugiej koncepcji. Komentarze traktuję jako forum publiczne, a nie moje prywatne siedlisko. Jeśli komuś się takie podejście nie podoba – Smurff wskazał rozwiązanie. Dziękuję za wszelkie życzliwe lub merytoryczne komentarze – ale od dziś przestaję automatycznie na wszystkie odpowiadać. Jeśli na przykład całkowicie zgadzam się z autorem komentarza, lub całkowicie nie zgadzam – odpowiadanie nie ma sensu. Mogę też nie mieć czasu albo ochoty.

A teraz ad rem:

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Julian Tuwim

Spóźniony słowik

Płacze pani Słowikowa w gniazdku na akacji,

Bo pan Słowik przed dziewiątą miał być na kolacji,

Tak się godzin wyznaczonych pilnie zawsze trzyma,

A już jest po jedenastej -- i Słowika nie ma!

Wszystko stygnie: zupka z muszek na wieczornej rosie,

Sześć komarów nadziewanych w konwaliowym sosie,

Motyl z rożna, przyprawiony gęstym cieniem z lasku,

A na deser -- tort z wietrzyka w księżycowym blasku.

Może mu się co zdarzyło? może go napadli?

Szare piórka oskubali, srebrny głosik skradli?

To przez zazdrość! To skowronek z bandą skowroniątek!

Piórka -- głupstwo, bo odrosną, ale głos -- majątek!

Nagle zjawia się pan Słowik, poświstuje, skacze...

Gdzieś ty latał? Gdzieś ty fruwał? Przecież ja tu płaczę!

A pan Słowik słodko ćwierka: "Wybacz, moje złoto,

Ale wieczór taki piękny, że szedłem piechotą!"

Dzieci w przedszkolu po zapoznaniu z utworem zapytano, o czym był wiersz. Żadna z odpowiedzi nie dotyczyła: problemów ptasiej rodziny, zabawnego menu, pięknego śpiewu słowika, uroczego wieczoru i kontrowersyjnej decyzji o spacerze. 100% odpowiedzi dotyczyła skowronka i jego bandy. Dla współczesnych dzieci najbardziej istotne okazują się: walka, przemoc, dominacja, prześladowanie słabszych.

Ciekawe, że taki efekt osiągamy po latach nasilonego wychowania politycznie poprawnego – dzieciom nie wolno powiedzieć, że Bambo był murzynkiem, dwa pingwinki muszą być gejami, chłopcom nie wolno sikać na stojąco, bo to seksizm itd.

Moim zdaniem politpoprawne wychowanie zostało w druzgocący sposób pokonane przez komercję. Wpływ nauczycieli nie jest istotny, rodzice nie mają czasu – dzieci zapełniają swój czas współczesnymi filmami dla dzieci i grami komputerowymi. O ich treści decyduje zysk producentów, a więc popyt, a popyt determinowany jest zaspokajaniem naturalnych instynktów naszego gatunku: walki, agresji, seksu.  

Dodatkowym czynnikiem jest pozbawienie nauczycieli i rodziców wszelkich skutecznych metod wychowawczych – zakaz klapsa, zakaz krytyki, która mogłaby urazić dzieci. W efekcie społeczność dzieci pozbawiona jest skutecznego zwierzchnictwa, autorytetu i ochrony dorosłych. Same muszą stawić czoło brutalnej sile walczących o dominację rówieśników. Cierpienia, poniżanie i walka o przetrwanie staje się czymś naturalnym.

Proces ten wykazuje, że procesy społeczne nie przebiegają w sposób linearny. Dziecięca psychika poprzednich pokoleń ukształtowana została przez ład i bezpieczeństwo zapewniane przez dorosłych oraz spokojne, miłe, sympatyczne filmy dla dzieci. Na przykład w Polsce: Miś z Okienka, Reksio, Makowa Panienka, Piaskowy Dziadek, Pszczółka Maja. Na tych filmach wychowało się pokolenie, które dziś rządzi i z mozołem wdraża polityczną poprawność, prawa gejów, islamistów, genderówek itd. Efekty namolnego wdrażania swojej ideologii przetestował Kościół Katolicki, którego metody powodują, że większość młodzieży ignoruje religię lub staje się jej gorliwymi przeciwnikami. Szlakiem przetartym przez Kościół podążają teraz lewacy ze swoją papką propagandową. Kiedy o tym pomyślę, to nawet szkoda mi niektórych przedstawicieli lewicy – np. Biedronia. Nienawidziłem go jak każdego lewaka, ale kiedy został posłem i często pokazują go w tv, to widzę, że to w sumie miły, kulturalny i wrażliwy chłopak.

Aż strach pomyśleć, co stanie się z takimi jak Biedroń, kiedy pokolenie dzisiejszych przedszkolaków dojdzie do władzy.