Ocaleni

Sylwester przyjaźnił się z Marcinem od dziecka. Tego roku przed wakacjami przeżył bolesne rozstanie z wieloletnią konkubiną  Magdą, nachodziły go myśli samobójcze. Sylwek – wysoki blondyn, nieśmiały i kulturalny trzydziestoparolatek – z przekonań był jednak narodowcem, a Magda zdradziła go z Cyganem. Marcin nie zostawił przyjaciela bez pomocy.

- Stary, jedź z nami na wakacje. Wybieramy się z Anetą do super miejsca na Mazurach, Siedlisko Morena – luksusowe pokoje, jezioro z plażą, basen kryty i zewnętrzny, spa, śniadanie w cenie pokoju. Potrzebujesz zastrzyku pozytywnej energii.

- Marcin, kurna, dzięki przyjacielu. Jadę z wami, bo jestem tak zdołowany, że...

- Sylwek, nie kończ. Będzie OK.

Kiedy dotarli na miejsce, okazało się, że reklama ośrodka nie była przesadzona. Standard zachodnioeuropejskiego kurortu w sercu Mazur. Zarówno na plaży nad jeziorem, jak i przy basenie luksusowe leżaki, białe, przyjemnie grube ręczniki które można pobierać w dowolnych ilościach, terenowe barki, w których świetnie wyszkolona obsługa w jednolitych uniformach serwowała piwo i drinki. Piwo tylko 20 zł. Do wypożyczenia łodzie, kajaki, rowery wodne, rowery lądowe. Rower lądowy tylko 25 zł za godzinę. I do tego restauracja ze znakomitą kuchnią – obiad 70 zł, kolacja 80 zł (od osoby).

Osobliwością ośrodka był jacht zacumowany w przystani nad jeziorem, w kabinach którego mieszkały dwie domniemane lesby. Codziennie po południu ubrane w kombinezony piankowe wychodziły, aby zażyć kąpieli. Były świetnymi pływaczkami – płynęły na drugą stronę rozległego jeziora i z powrotem. Lokalnym rytuałem stał się moment ich wychodzenia z wody, na który z utęsknieniem oczekiwali liczni widzowie. Zdejmowały górną część kombinezonów, aby uważnie i troskliwie wytrzeć sobie nawzajem ręcznikami piersi.

Zachodnioeuropejski poziom cen skłaniał do pewnej rozwagi. Rodzice z dwójką małych dzieci schodzą ścieżką w stronę jeziora. Jest wieczór, moment przedkolacyjny.

- Mamusiu, jesteśmy głodni.

- Kamilku, czy  n a p r a w d ę  jesteście głodni?

Upłynęło kilka pogodnych, beztroskich dni. Sylwek w towarzystwie pary przyjaciół powracał do równowagi psychicznej, podładował wewnętrzny akumulator optymizmu. Nagle telefon do Marcina. Dyskutował zaciekle, ale w końcu zgodził się z rozmówcą.

- Przejebane. Muszę jechać na jeden dzień do firmy. Jutro będę z powrotem. Sylwek – zaopiekujesz się Anetą.

- Jasne, możesz na mnie polegać.

Każdy chętnie zaopiekowałby się Anetą. Dwudziestoparolatka, blondynka, długie, proste włosy, niewysoka, ale szczupła. Jej idealna figura mogłaby być wzorem dla Barbie. Do tego miła buźka z zazwyczaj nieco łobuzerskim uśmiechem.

Po wyjeździe Marcina stwierdzili, że nieco zaoszczędzą i wybrali się na obiad do pobliskiego miasteczka Stare Juchy. Sylwek zaparkował koło posterunku policji. W barze po drugiej stronie ulicy zamówili po porcji bigosu. Smakowita potrawa, oraz świeży, prawdziwy, mazurski chleb – 10 zł za porcję. Wśród gości baru zauważyli sporo osób z Moreny. W dobrym nastroju po obfitym posiłku postanowili przejść się po okolicy. Koło parkingu zauważyli tabliczkę z napisem „Zabytkowy głaz narzutowy” wskazującą ścieżkę. Było ciepło, ale zbierało się na deszcz, a może burzę. Ubrani byli na krótko – Sylwek: krótkie spodenki i t-shirt, Aneta: mini, t-shirt, sandałki. Na wszelki wypadek wzięli parasole. Ścieżka prowadziła łąką na tyłach osiedla bloków postpegeerowskich, ale potem zaczęła się rozwidlać i wikłać. Jednocześnie pogarszała się pogoda, przechodziły szkwały deszczowe. Żadnych znaków ani tabliczek informacyjnych. Aneta zapytała o drogę do głazu kobietę zbierającą grzyby. Kobiecina przeżegnała się i uciekła. Sylwek zapytał rowerzystę – splunął tylko ponuro i mocniej nacisnął pedały. Dziewczynka zapytana o drogę zaczerwieniła się i rozpłakała. 

Zawzięli się i sami szukali drogi. Pogoda robiła się upiorna – czarne chmury, nagłe powiewy wiatru, przybliżający się huk piorunów. Krytyczny okazał się moment przekroczenia linii kolejowej, jeszcze kilkadziesiąt metrów drogą w stronę wzgórz i strefa złej pogody nagle się skończyła. Nad nimi błękit nieba, słońce – i tabliczka z napisem: „głaz narzutowy 50 m”. Nareszcie. Przyspieszyli. Na drodze stała grupka ludzi, jakby na coś czekali, chcieli ich wyminąć, ale jeden ze stojących odezwał się:

- Państwo do głazu?

- Tak.

- To proszę zająć miejsce w kolejce, my jesteśmy ostatni.

Posłusznie stanęli na końcu. Zbiegiem okoliczności przed nimi było kilka par – dziewczyn z chłopakami, najwyraźniej zakochanych. Przytulali się i obejmowali. Sylwek z Anetą poczuli się trochę dziwnie. Napięcie, poczucie dziwności i nierealności narastało, obejmowało nie tylko ich, ale wszystkich czekających. Czekanie długo nie trwało, pary wracały po kilku minutach, w stanie jakby upojenia.

- Sylwek, co tam się dzieje przy tym głazie? – zapytała Aneta.

- Zaraz sami zobaczymy.

Wreszcie ich kolej. Podeszli ścieżką pod górę. I ujrzeli – w cieniu starych drzew potężny, płaski głaz kilkumetrowej szerokości. 

Nie odzywali się. Moment zawieszenia w czasie i ciszy wypełnionej intensywnym bzyczeniem owadów. I wtedy poczuli zapach – metaliczny zapach krwi i ostry, zwierzęcy zapach nasienia. Spojrzeli – na powierzchni głazu znajdowały się dwa niewielkie okrągłe zagłębienia, wyższe wypełnione krwią, a to umieszczone niżej - spermą. Patrzyli z obrzydzeniem, ale nie mogli oderwać wzroku.

- To chyba krew defloracyjna dziewic – nieśmiało zauważył Sylwek.

- Ja nie jestem dziewicą – głuchym, zmienionym głosem odpowiedziała Aneta. Była w jakimś transie. Podniosła koszulkę, chwyciła rękę Sylwka i położyła na swojej piersi. Była bez stanika. Poczuł ciężar, ciepło, lepkość potu i twardość brodawki. Drugą ręką rozpiął spodenki. Chwyciła go za członka i delikatnie, ale stanowczo pociągnęła w stronę niższej niecki. Przyklęknęła. Sylwek zamknął oczy. Nie widział i nie słyszał niczego...

I w tym momencie poczuli na obnażonych częściach ciała  strumień lodowatej wody z kropidła. To ksiądz w ornacie wraz z orszakiem ministrantów w komżach i bielanek rzucających kwiaty na prawo i na lewo. Aneta i Sylwek pospiesznie doprowadzili garderobę do porządku. Ksiądz gorliwie kropił ich nadal, potem skoncentrował się na głazie.

- Odejdź szatanie - zawołał wielkim głosem.

Aneta i Sylwek w tym momencie poczuli ulgę. Ogarnął ich spokój i czystość. Uklękli i zaczęli się modlić. Szczerze i serdecznie podziękowali księdzu. Powrócili wraz z procesją do Starych Juch i uczestniczyli jeszcze we mszy wieczornej.

Wrócili do Moreny już po zmroku. Sylwek odprowadził Anetę do drzwi jej pokoju.

- Przepraszam Aneta, nie wiem co się ze mną działo. Mogliśmy popełnić straszny grzech. Dobrze, że ksiądz nas ocalił.

- Tak, Sylwuś – przytaknęła. Uśmiechnęła się, spojrzała mu w oczy i pocałowała prosto w usta.