Czałga - bułgarski pop-folk

Tryskający  seksem  bułgarski pop-folkowy gatunek muzyczny - czałga - znalazł się wreszcie w centrum uwagi. To wynik konfliktu po przyznaniu unijnego dofinansowania jednej z wytwórni płytowych.

Czałga łączy współczesne rytmy taneczne z motywami muzyki bałkańskiej, cygańskiej i z Bliskiego Wschodu. Ów fenomen kulturowy – muzyka pełna optymizmu, radości, lecz także budząca kontrowersje - opanowała postkomunistyczne Bałkany dzięki chwytliwym melodiom i kreowaniu silikonowej rzeczywistości.

Od powstania w latach 1990-tych pop-folk popularyzował łatwe pieniądze i szemrane interesy, agresywnych mężczyzn i rozwiązłe kobiety. Wprawdzie gatunek ulegał ewolucji i zróżnicowaniu, jednak teksty i wideoklipy kreują ideał kobiety spragnionej seksu i dóbr materialnych, o pretensjonalnej urodzie, a przy tym uległej.

Wiadomość o przyznaniu unijnej dotacji na rozwój konkurencyjności firmie Payner Media wywołała skandal i spór w Bułgarii.

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-21364650

Czałga to odpowiednik naszego disco-polo. Reakcja na okres regulowania głównego nurtu muzyki popularnej przez państwo. Państwowi autorzy tekstów, państwowi kompozytorzy, państwowe piosenkarki estradowe – wszyscy z odpowiednimi dyplomami i uprawnieniami. I tak przez kilkadziesiąt lat. Nagle to wszystko runęło i ujawniły się prymitywne i naturalne instynkty muzyczne ludu. Jeśli u nas disco-polo musiało stoczyć walkę, aby wydobyć się z niszy rynkowej i zająć należne sobie miejsce, to w Bułgarii – poza czałgą – wszystkie inne gatunki stały się niszowe. Nic więc dziwnego, że bułgarscy intelektualiści, przedstawiciele kultury wysokiej (reżyserowie, aktorzy, muzycy) postanowili wyrazić swój protest.

Nie próbuję rozstrzygać tego sporu. To sprawa Bułgarów. Obie strony mają swoje racje. Z jednej strony żywiołowo rozwijająca się ludowa, narodowa muzyka. Z drugiej strony oskarżenia o spłycanie gustów i promowanie niewłaściwych wzorców dla młodzieży. Zresztą firma Payner Media w trosce o wizerunek zrezygnowała z dotacji.

Uderzający dla mnie jest natomiast fragment cytowanej relacji. Dziennikarka BBC jednym tchem wymienia niepoprawne politycznie elementy: agresywny mężczyzna;  kobieta rozwiązła, spragniona seksu, uległa.

Postulowane przez unijną polityczną poprawność wzory są więc odwrotne: mężczyzna potulny; kobieta zimna, aseksualna i odpychająca.

Efektem tego samego lewackiego i genderowego nurtu jest narzucony przez Unię kastracyjny artykuł Art. 18.3a §6 naszego Kodeksu Pracy zakazujący molestowania fizycznego, werbalnego i pozawerbalnego. Czyli kobiety nie wolno dotknąć, nie wolno się odezwać, nie wolno nawet patrzeć – bo może to zostać uznane za molestowanie seksualne. Ponieważ rzeczywistą ochronę prawną zapewnia Kodeks Karny - Art.197 i 199, powyższy artykuł Kodeksu Pracy można uznać za drogowskaz cywilizacyjny.

Życie człowieka można podzielić na obszary: domu, pracy i rozrywki. W kulturze europejskiej w każdym z tych obszarów jest miejsce (w odpowiednim zakresie) na elementy seksu. Zwłaszcza w żywiołowej i witalnej kulturze narodów romańskich i słowiańskich.

Zwalczanie naturalnych przejawów seksualności człowieka jest kolejnym przykładem zetknięcia się ekstremizmów z obu stron. Islamiści dążą do ubrania kobiet w wory i zamknięcia w gettach domowych. Lewacy dążą do zamienienia kobiet w zimne genderowe suki, odpychające, nienawidzące i kastrujące psychicznie mężczyzn.

Na tym tle bardziej zrozumiała wydaje się akcja Ruchu Palikota – próba zamiany pani Nowickiej na Anię Grodzką. Mając do czynienia z osobą zimną, nieprzyjemną, knującą  jak poddać aborcji jeszcze więcej Polek, Palikot postanowił na drodze do postępu uczynić krok dalej. Lepiej mieć swojego człowieka na stanowisku marszałkini Sejmu. Ania Grodzka, też wprawdzie kobieta, ale swojska, sympatyczna, można poklepać ją po ramieniu bez dwuznaczności seksualnych, pójść z nią na piwo, pogadać o sporcie – a w razie potrzeby i przypierdolić potrafi. Opór środowisk genderowych sprawił, że ruch Palikota okazał się tym jednym krokiem za daleko.

Zostawmy jednak lewaków z ich problemami na drodze do postępu. Niejedną noc przetańczyłem w Bułgarii przy dźwiękach czałgi. Na co dzień wolę jednak nasze siermiężne i swojskie disco-polo.