Potępienie Izraela

Nie znam wyników badań, ale z moich obserwacji wynika, że większość społeczeństwa polskiego surowo potępia Izrael i popiera sprawę palestyńską. Przyczyny są różne. Prawica kultywuje przedwojenny antysemityzm i uważa, że skoro my pozbyliśmy się Żydów, to naturalne, że Palestyńczycy dążą do tego samego. Lewica na wzór lewicy zachodniej utożsamia Izraelczyków z opresyjnymi białymi mężczyznami, natomiast Palestyńczyków z prześladowaną mniejszością w rodzaju Afroamerykanów, gejów, feministek, muzułmanów, imigrantów, klimatu itp.

W związku z obecną wojną w strefie Gazy uważa się, że rozpoczynające wojnę morderstwa, okrucieństwa, gwałty, uwięzienie zakładników dokonane przez Hamas są manipulacją propagandową. Jeśli nawet fakty przekonają kogoś, że zdarzenia te miały miejsce, to uzasadniane są koniecznością walki o wyzwolenie narodowe. Wyzwolenie od czego? Na pewno nie od totalitarnej władzy Hamasu, któremu nie przeszkadzało zacofanie i bieda społeczeństwa Gazy, a setki milionów dolarów otrzymywane od zagranicznych sponsorów przeznaczało nie na rozwój, a na zbrojenia i luksusowe życie elit.

Oskarża się Izrael o mordowanie ludności cywilnej Gazy. Jeśli celem Izraela jest obalenie władzy Hamasu, a bojownicy Hamasu wykorzystują ludność jako żywe tarcze, nieuniknione są ofiary cywilne. Przywódca Hamasu zapytany, dlaczego w tunelach chronią się tylko bojownicy Hamasu wyjaśnił, że celem Hamasu jest walka, a ludnością cywilną powinna opiekować się ONZ. Ofiary cywilne Palestyńczyków nie są politycznym celem Izraela, bo osłabia to jego pozycję międzynarodową, natomiast są politycznym celem Hamasu z tych samych przyczyn. Niewątpliwie priorytetem armii izraelskiej IDF jest minimalizacja strat własnych żołnierzy, ale w drugiej kolejności minimalizacja strat cywilów. IDF stara się ostrzegać cywilów przed atakami na określone rejony poprzez informacje w internecie, ulotki, rozmowy telefoniczne z wybranymi mieszkańcami, dokonywanie ostrzału ostrzegawczego w dachy budynków. Ostrzał dokonywany jest w dokładnie wybranych lokalizacjach. Porównajmy kilkanaście tysięcy strat w Gazie w ciągu 2 miesięcy z praktyką drugiej wojny światowej, kiedy podczas jednego nalotu dywanowego ginęło 100 - 200 tys. ludzi.

Niewątpliwie jednak te wszystkie argumenty nie przekonają Polaków, którzy mają wpojoną mentalność martyrologiczną i sympatyzują zawsze ze stroną słabszą i przegrywającą. W szerszej perspektywie historycznej zdarza się, że narody i państwa walczą i zdobywają terytoria. Na przykład Arabowie 2 razy w historii zdobyli tereny obecnej Palestyny. Natomiast Polacy nigdy nic trwale nie zdobyli, broniliśmy się tylko, by w końcu zawsze przegrywać i szczycić się martyrologią. Żydzi od czasu pokonania przez Cesarstwo Rzymskie też tylko żyli martyrologią z apogeum w okresie drugiej wojny światowej. Czy uda im się odwrócić ten los?