Mój dżihad

Śniło mi się, że byłem afgańskim mudżahedinem i do tego przystojnym młodzieńcem. Rodzinna wioska mieściła się w górskiej dolinie. Mieszkania wydrążone były w  skalistych zboczach, wchodziło się po kamiennych lub drewnianych stopniach. Z otworów wydobywały się dymy kuchennych palenisk. Wszędzie malownicze sznury pokryte suszącym się praniem. Nad rzeką obszerne pole biało-różowego maku, zapewniające samowystarczalność ekonomiczną. Przy pracach krzątały się kobiety. Aby nie budzić zgorszenia ubrane w czarne nikaby. Starszyzna zadecydowała, że nikaby mają być pełne, bez wizjera na oczy. Aby ułatwić poruszanie się, do części głowowej nikabu przymocowano parę czułków dotykowych, także w kolorze czarnym. Za to na łące pasło stado uroczych kóz, wyposażone były w dzwoneczki zawieszone na szyi.  Każdy właściciel kozy rozpoznawał odgłos swojego dzwoneczka. My mężczyźni zajmowaliśmy się wyższymi sprawami, czyli studiowaniem Koranu i obroną. Prawdziwy raj na ziemi.

Nadszedł jednak moment, kiedy starsi wioski podjęli decyzję – czas wyruszyć na dżihad. Na dżihad wybieraliśmy się do leżącego w dolnym biegu rzeki miasta Zangabad. Siły niewiernych ograniczały się do ochrony centrum, za to przedmieście było praktycznie opuszczone i bezludne. Dlatego tam najchętniej koncentrowaliśmy nasz atak. Na miejscu rozpraszaliśmy się, aby gromadzić łupy. Skierowałem się do domu starego doktora. W splądrowanych wnętrzach zwrócił moją uwagę okazały fortepian – zbyt wielki i ciężki, aby dało się go wynieść. W tym momencie chyba za podszeptem szatana postanowiłem spróbować zachodniej dekadencji. Odłożyłem kałasznikowa, rozebrałem się do naga i usiadłszy na zydelku rozpocząłem grać. Ogarnęła mnie perwersyjna przyjemność. Ale nie na długo. Przez dźwięki Bacha przedarł się charakterystyczny warkot pikującego śmigłowca Mi-28. Rosjanie! W ostatniej chwili wyskoczyłem przez okno, tak, jak siedziałem – bez kałasznikowa, bez ubrania. Zdążyłem jeszcze zobaczyć jak fortepian trafiony rakietą wraz z budynkiem zmienił się w kulę ognia. Stary doktor chyba nie będzie miał gdzie wrócić. Nie dane mi było kontemplować tego widoku. Usłyszałem chrzęst gąsienic T-90 i to dwóch. Wysłali czołgi na zwiady. Wkrótce pojawiły się w polu widzenia. Co gorsza od strony gór. Za nimi nadjechały transportery Kamaz Tajfun. To specnaz! Żołnierze zaczęli sprawnie wyskakiwać i formować tyralierę. Drogę ucieczki do rodzinnej wsi miałem odciętą. Przybliżające się wybuchy pocisków czołgowych zachęciły mnie do ucieczki w stronę centrum. Ospali strażnicy wojsk rządowych wydawali się mniejszym zagrożeniem niż mordercze natarcie Rosjan. Ucieczka była paniczna. Biegłem goły, jak dzikie zwierzę. Za mną odgłosy strzałów, wybuchów, krzyki konających mudżahedinów. Faktycznie udało mi się jakoś wbiec do miasta. Gorączkowo próbowałem otwierać kolejne drzwi. Wszystkie zamknięte. Wreszcie zobaczyłem budynek banku. Otwarte! Wpadłem do środka. Za biurkiem siedziała urzędniczka – młoda chinka ubrana po europejsku, w szary kostium. Błagalnie złożyłem dłonie i poprosiłem o pomoc. Spojrzała na mnie zaskoczona, po chwili z pełną prostoty powagą wskazała, abym schował się pod biurkiem. W ostatniej chwili! Tyraliera specnazu wkroczyła do miasta i przeszukiwali budynki. Nie wydała mnie, kiedy weszli i zadali pytanie. Siedziałem nagi, skulony, przestraszony tuż koło jej kolan. Miała czarne rajstopy. Pierwszy raz byłem blisko prawdziwej kobiety.

I kiedy wszystko zapowiadało się tak interesująco, sen oczywiście się skończył.

Zacząłem zastanawiać się nad przesłaniem tej wizji. Niewątpliwie wzywała do dżihadu. Ale tradycyjny dżihad dąży do uprzedmiotowienia i haremizacji kobiet. Przenośnym haremem jest nikab, burka, albo w wersji light – zwykły hidżab. W tym śnie to kobieta okazała się mocna, okazała się ratunkiem. Dlatego sensem dżihadu powinno być przywrócenie wśród muzułmanów należnej roli kobietom. Choćby wymagało to fizycznej eliminacji islamistycznych kozojebców, czemu dają przykład nacierające na kalifat ISIS oddziały kurdyjskie, syryjskie i irackie.