Patriotyzm lewaków

Wiadomo, że lewacy mają alergię na hasło patriotyzm. Naród, państwo kojarzą im się z tym, co najgorsze – tradycją dominacji białych, heteroseksualnych, nacjonalistycznych mężczyzn i opresyjną religią chrześcijańską. Współczesne państwo są w stanie tolerować pod warunkiem, że będzie realizować ich postulaty: szeroki zakres pomocy społecznej dla nierobów, aktywne wspieranie mniejszości seksualnych i genderystek, propagowanie przez media i instytucje oświaty i kultury luzu obyczajowego i sztuki analnej, zwalczanie chrześcijaństwa, otwarcie się na imigrację z krajów muzułmańskich i afrykańskich zgodnie z doktryną multi-kulti. Armię uważają za w zasadzie niepotrzebną, jako przeżytek z okresu nacjonalizmu.

Dlatego zadziwiło mnie, że w lewackim radiu RDC redaktor przeprowadzał rozmowę z kombatantem z Afganistanu. Omawiając współpracę koalicyjną, kombatant zauważył, że żołnierze amerykańscy w efekcie swojego wyszkolenia są o wiele bardziej zdecydowani i agresywni od naszych. I w tym momencie włączył się redaktor i dał popis swojego lewactwa i nie tylko (cytuję z pamięci):

- Bo to rasiści – zawyrokował.  Amerykanie to rasiści, którzy innych uważają za gorszych. Uważają,  że tylko ich wartości są słuszne i wszystkim próbują narzucać tę swoją demokrację.

Z tą demokracją akurat miał rację. Natomiast instynktowna nienawiść do USA u lewaków wynika z tego, że jest to ostatnie mocarstwo cywilizacji europejskiej i jej strażnik. A cywilizacja europejska jest tym, czego lewacy nienawidzą najbardziej. Jednak zaszokowała mnie dalsza część wypowiedzi redaktora:

- Bo trzeba powiedzieć prawdę. W Afganistanie byliśmy okupantami. Walczyliśmy przeciwko miejscowej ludności. A powstańcy są odpowiednikiem naszej Armii Krajowej.

Odebrałem to zdanie bardzo pozytywnie  – jako wyraz kryjącego się gdzieś w głębi światłego, lewackiego umysłu – jednak – patriotyzmu. Wpływ lekcji języka polskiego w szkole podstawowej, dobór lektur, udział w rocznicowych akademiach pozostawiają ślad nawet w mentalności lewackiej.

Jest to naturalnie konsekwentnie kształtowany przez nasz system oświaty już od XIX wieku patriotyzm martyrologiczny. W doktrynie tej, ukształtowanej w wyniku rozbiorów Polski, przegranych wojen i powstań, zniszczeń i niezliczonych ofiar moralną rację ma zawsze naród, który jest słabszy; naród, który nie atakuje, ale broni się; naród, który nie zwycięża, ale przegrywa, a najlepiej ponosi druzgocącą klęskę;  naród który nie powoduje zniszczeń i strat u innych, ale sam je ponosi. Tę wpojoną w szkole ideologię Polacy przenoszą na grunt polityki zagranicznej. Na przykład w konflikcie Izrael – Palestyńczycy ci drudzy są słabsi, więc rację mają Palestyńczycy. W konflikcie USA – talibowie afgańscy ci drudzy są słabsi, więc rację mają talibowie. Doktryna patriotyzmu martyrologicznego jest bardzo szkodliwa dla Polski, nie bierze pod uwagę realnych uwarunkowań ani narodowych interesów, może działać jako samospełniająca się przepowiednia martyrologii. Można by oczekiwać, że media powinny kreować bardziej racjonalną postawę, ale byłoby to – jak widać - bardzo naiwne.

Wracając do przykładu Afganistanu – w mojej ocenie Amerykanie jak najbardziej mieli prawo zaatakować. W 2001 roku talibowie zajęli większość Afganistanu. Broniła się tylko północ kraju dowodzona przez Ahmada Szaha Masuda. 9 września dokonano skutecznego zamachu na tego przywódcę, 11 września nastąpił atak Al-Kaidy na USA – kilka tysięcy ofiar. Talibowie afgańscy udzielający schronienia centrali Al-Kaidy odmówili wydania Osamy bin Ladena. USA rozpoczęły bombardowania, a na talibów ruszyły oddziały afgańskiego Sojuszu Północnego, wielu lokalnych komendantów przeszło na stronę koalicji. Sami Afgańczycy aktywnie uczestniczyli więc w obalaniu znienawidzonego reżimu talibów i stanowili główną część sił lądowych.

Problem pojawił się po łatwym zwycięstwie. Amerykanie zamiast wycofać się po pokonaniu wroga, uzbroiwszy uprzednio lojalną grupę, postanowili krzewić w tym kraju demokrację. Żołnierze koalicji przez kilkanaście lat zmuszeni byli pełnić idiotyczną rolę policjantów – misjonarzy demokracji, służąc jako tarcze strzelnicze dla terrorystów.

A rola Polski? USA jest naszym strategicznym sojusznikiem. Jeśli chcemy liczyć na ich pomoc, musimy pokazać, że jesteśmy przydatni. Dla mnie liczy się interes narodowy Polski, nasi żołnierze mają uczyć się skutecznie walczyć i zwyciężać. I bardzo dobrze, że walka toczyła się tysiące kilometrów od naszych granic, a nie u nas.