Moja wizja Kościoła przyszłości

W kościele w Prószkowie obok tradycyjnej zainstalowano elektroniczną kropielnicę. Wierny podkłada dłoń, spada kilka kropel wody święconej, co sygnalizuje chwilowa zmiana światła z niebieskiego na czerwone. Proboszcz wyjaśnia, że rozwiązanie to zapewnia lepszą higienę. Niektórzy obawiali się, że stały zbiornik wody może zawierać zanieczyszczenia biologiczne i stać się przyczyną infekcji. Elektroniczna kropielnica wysyła też informację sms-em o wyczerpaniu się zapasu wody święconej i o ilości osób, które z niej skorzystały. Większość wiernych wykazała otwartość na innowację i przyjęła ją z zadowoleniem.

Pomysł elektronicznej kropielnicy stał się dla mnie zachętą i inspiracją do przedstawienia doraźnego szkicu własnych koncepcji unowocześnienia Kościoła.

Kościół porównałbym do staroświeckiej armii wyposażonej w masy czołgów, przestarzałych samolotów, piechoty, armii, na którą wydaje się ogromne kwoty, ale która jest kompletnie bezradna na współczesnym polu walki. Rzeczywistym odpowiednikiem tej staroświeckiej armii są rzesze źle wyszkolonego kleru, nieefektywnie wykorzystywanego, niepotrzebna biurokracja kościelna, uporczywa kontynuacja dysfunkcjonalnych aktywności. Odejście wiernych od Kościoła, które już nastąpiło w Europie Zachodniej, nieuchronnie dociera do Polski. Większość młodzieży jest skutecznie zniechęcana katechezą oraz psychiczną traumą przygotowań do pierwszej komunii i bierzmowania. Największym dramatem jest jednak brak przygotowania chrześcijan do obrony i solidarności w obronie. Byliśmy mordowani przez ateistów – np. reżim komunistyczny, jesteśmy nadal obrażani przez niektórych ateistów, współcześnie tysiące chrześcijan jest mordowanych przez islamistów w Syrii i Iraku, chrześcijanki są porywane i zamieniane w niewolnice seksualne. Islamizacja ma już mocne przyczółki w Europie. Powracając do analogii militarnej – zamieniłbym Kościół w mniejszą, ale nowoczesną i profesjonalną armię – w pełni wykorzystując nowoczesną technikę oraz psychologię i socjologię.

Elektroniczna kropielnica w małym, prowincjonalnym kościółku jest moim zdaniem psychologicznym przełomem i wielkim krokiem Kościoła w przyszłość. Zainspirowany tym przykładem przedstawię parę własnych pomysłów:

• karta identyfikacyjna katolika – aby korzystać ze zwiększającej się liczby automatycznych procedur wierny będzie identyfikować się kartą, ewentualnie dodatkowo skanem dłoni

• elektroniczny konfesjonał – wierny po dokonaniu identyfikacji zasiada w konfesjonale przed ekranem, wybiera język i rodzaj grzechu, łączy się z krajowym centrum sakramentu pokuty. Spowiedź nie jest prowadzona przez przypadkowego, często źle przygotowanego i nieuprzejmego lub wręcz gburowatego kapłana, lecz przez doświadczonego specjalistę z doskonałym przygotowaniem w zakresie psychologii. Ograniczamy koszty i czas zużywany przez kapłanów i wiernych na spowiedź – przy tradycyjnej metodzie kapłan nieraz siedzi bezczynnie w konfesjonale, albo pojawiają się kolejki wiernych. Taniej jest wstawić więcej elektronicznych konfesjonałów niż zatrudniać na pełen etat kapłanów. Odbycie elektronicznej  spowiedzi będzie odnotowywane w centralnym rejestrze i stanowić warunek skorzystania z sakramentu komunii.

• elektroniczna komunia – wierny podchodzi do automatu. Po dokonaniu identyfikacji i pozytywnej weryfikacji w centralnym rejestrze wydawany jest opłatek zabezpieczony folią. Dla uniknięcia świętokradztwa przy tym sakramencie konieczna jest jednak asysta kapłana lub pracownika ochrony, który dopilnuje natychmiastowego przyjęcia opłatka i wyrzucenia folii do odpowiedniego pojemnika. Opcjonalnie mógłby być wydawany też – po automatycznej weryfikacji wieku w centralnym rejestrze – pojemnik z niewielką ilością wina. Rozwiązanie sprawne i higieniczne.

• elektroniczny organista – większość organistów prezentuje żenujący poziom muzyczny. Należałoby zapewnić obsługę organistów tylko w wybranych świątyniach, ale powinni być to artyści poziomu Mozarta, Bacha, Beethovena. Natomiast w większości kościołów o wiele lepszy efekt przyniosłoby zainstalowanie profesjonalnego systemu audio i skorzystanie z bogatego skarbca perfekcyjnych wykonań muzyki sakralnej.

• elektroniczna msza święta – w kilku wybranych kościołach w kraju odbywają się msze transmitowane na telebimy w mniejszych lokalnych kościołach. W ten sposób wysoką jakość, profesjonalizm i uroczystą oprawę uzyskujemy nawet w małych, prowincjonalnych kościółkach. Transmitowanie mszy byłoby zaszczytem dla wybranej parafii. Uzyskujemy wyższą jakość i ograniczenie zatrudnienia. W wielu parafiach odbywa się kilka mszy niedzielnych i konieczne jest zatrudnianie większej ilości kapłanów, reprezentujących na ogół marny poziom profesjonalny. Msza elektroniczna pozwoliłaby ograniczyć koszty, zatrudnić mniejszą liczbę kapłanów, za to lepiej przygotowanych. W każdej parafii, o ile to możliwe, powinna odbywać się jednak przynajmniej jedna tradycyjna msza święta prowadzona przez kapłana.

• lepszy kontakt kapłana z wiernymi – automatyzacja procedur kościelnych powinna pozwolić kapłanowi maksymalnie wykorzystać swój czas na rzeczywisty kontakt z wiernymi. Jednym z głównych obowiązków księży byłyby godziny przeznaczone na osobiste, niezbiurokratyzowane spotkania z wiernymi – rozmowę, wysłuchanie problemów, udzielanie im porad, ewentualnie pomocy.

• przygotowanie chrześcijan do obrony – oprócz nauki psychologii i socjologii głównym tematem nauki w seminariach powinno być przeszkolenie wojskowe. Księża oprócz sztuk walki powinni opanować strzelanie, obsługę nowoczesnej broni – moździerzy, ręcznej broni przeciwpancernej i przeciwlotniczej, dział, wyrzutni rakiet, transporterów opancerzonych, czołgów. Wybrani klerycy zostaliby przeszkoleni w pilotażu helikopterów bojowych. W każdej parafii powinna zostać powołana milicja chrześcijańska, której członkowie byliby dowodzeni i szkoleni przez kapłana, odbywaliby ćwiczenia, pełnili straż. W wybranych obiektach – np. klasztorach powstałyby dobrze zabezpieczone magazyny broni gotowej do użycia przez milicję chrześcijańską.

A zaczęło się od elektronicznej kropielnicy...