W czarnej Francji

Rzadko odwiedzam Europę Zachodnią,  dlatego krótki pobyt we Francji okazał się dla mnie szokiem kulturowym. Kraj ten jest na etapie, kiedy mniejszości rasowe i etniczne stają się większością – co zapewne czeka Polskę za kilkanaście – kilkadziesiąt lat. Nie znam danych statystycznych, zapewne z powodu poprawności politycznej danych takich nie ma – ale odniosłem wrażenie, że w miastach czarni stanowią już większość. Biali przeważają wśród wieśniaków. Znalazłem filmik, który to ilustruje.

http://www.wykop.pl/link/480403/francja-jest-w-czarnej-dupie/

Na szczęście nie wszyscy czarni zachowują się tak agresywnie. W pociągu do Normandii przede mną siedziały dwie czarne dziewczyny. W pewnym momencie wyciągnęły metalowe, zaostrzone druty, ale nie zaczęły dźgać. Nie znam się na tym, ale przy użyciu kłębków wełny robiły coś w rodzaju sweterków dla dzieci. Obok siedziała biała dziewczynka, ta dla odmiany wyciągnęła igłę i zaczęła haftować. Naprawdę zaczęła haftować, tzn. nie rzygać. Okazuje się, że na prowincji przetrwały jakieś pozytywne wzorce kulturowe i to niezależnie od rasy. W Normandii zaobserwowałem przykłady integracji rasowej – np. pary kumpelek – biała i czarna, albo przyjaciół. Rzadziej natrafiałem na biało-czarne pary różnopłciowe.

Widać wszędzie, że wielu czarnych pracuje. Np. obsługujący mnie profesjonalni pracownicy ochrony na lotnisku, sympatyczny kasjer na stacji kolejowej. Więcej czarnych pracuje na niższych stanowiskach – robotników drogowych, kolejowych, ale nie tylko. Zapamiętałem np. scenkę w Paryżu – chodnikiem idzie z wyglądu czarny biznesmen, czy urzędnik, akurat przed nim zamiata biały. Poza handlem sklepowym nie widziałem natomiast pracujących Arabów. Zapewne ci, którzy normalnie pracują, wtapiają się w otoczenie i nie można ich odróżnić od rodowitych Francuzów. Nie sposób natomiast nie dostrzec Arabów wiernych islamskiemu stylowi życia. Przypadkowo wszedłem w taki obszar Paryża na ul. la Chapelle. Nagle robi się jakiś tłum, kłębią się, zaczyna dominować język arabski. Większość mężczyzn nie pracuje – siedzą na krzesełkach, ławkach, murkach. Kobiety w chustach robią zakupy. Poczułem się obco i niezbyt bezpiecznie. Z ulgą wycofałem się ul. de Maubeuge.

Nieco bardziej bliskie spotkanie z murzynką miałem w metrze. Siedziała naprzeciwko, była ładna akurat i widocznie nie potrafiłem ukryć zainteresowania, bo z kolei ona zaczęła patrzeć się na mnie, uśmiechać, przypadkowo dotknęła nogą. W pewnym momencie rozpoczęła nawet dłubać w nosie. Być może jest to jakiś sygnał erotyczny u czarnych, ale przezornie nie podjąłem interakcji, zwłaszcza, że wyglądała na nieletnią.

Przedstawiam te impresje, bo niedługo tak będzie wyglądać także Polska – chyba, że podejmiemy obywatelskie i patriotyczne dzieło rozmnażania się.